“Nee, je moet deze hand hier en zo en dan die andere daar of uh… daar mag ook en dan omhoog zwaaien… nou kom op ma…”

Waarom doe ik dit, ik ben toch onderhand gewoon te oud voor dit soort gekkigheid. De jongens en meiden die deze tak van sport doorgaans beoefenen zouden stuk voor stuk mijn kinderen en soms zelfs kleinkinderen kunnen zijn.

Daar sta ik dan, aangemoedigd door mijn puberzoon die er niet vies van is om zijn moeder te testen en desnoods kansloos voor schut te zetten. Maar ja, wie A zegt… met een onhandige zwieper weet ik mezelf, met een beetje hulp van mijn lachende zoon, op het houten gevaarte te hijsen. Gelukkig, ik ben niet keihard op mijn plaat gegaan en nog lenig genoeg gebleken om niet in een komische act verzeild te raken. Echt volwassen zal ik wel nooit worden en mijn zoon weet daar regelmatig handig misbruik van te maken.

Even later laat hij zelf nog even bescheiden zien hoe het hoort op de minder statische, rond galopperende, variant.
Onwillekeurig moet ik denken aan het programma “Hotter than my daughter” waarin moeders zichzelf hullen in niets verhullende niemendalletjes en hun best doen om er nog net iets ordinairder uit te zien dan hun dochter van 16. Ik wurm mezelf dan wel niet in onmogelijke strakke pakjes maar soms wel in onmogelijke posities en situaties voor mijn leeftijd. Hoe erg is dat en hoe hard zou ik mezelf moeten schamen? Ik stel mezelf dan wel gerust met het gegeven dat mijn zoon zich niet schaamt voor het gedrag van zijn moeder maar het zelf aanmoedigt, een beetje gek blijft het wel. Mijn zoon vindt het dan wel vermakelijk dat hij zijn moeder nog zo gek krijgt maar ik kan me voorstellen dat de andere aanwezige moeders me nooit meer voor vol aan zullen zien.

Ach ja, ik ben nou eenmaal niet wijzer en wellicht een raar mens en dito moeder in de ogen van sommigen. Terwijl zoonlief een behoorlijke uitslover is, doet zijn moeder op haar manier nog graag een beetje onnozel en stoer. Net zo min als dat ik ooit een echt meisje, meisje heb willen zijn maar liever met de jongens mee deed, weiger ik inmiddels mezelf naar mijn leeftijd te gedragen. Ik mag dan ouder worden maar wijzer…?

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven