Diep in gedachten verzonken, zoals zo vaak. Ze denkt veel en vaak en relativeert regelmatig totdat ze een ons weegt. Steeds maar weer bezig om verklaringen te vinden, het waarom te snappen, de zin van alles wat op haar pad komt in te zien en te doorgronden. Er moet immers een reden zijn, niets gebeurt voor niets, alles dient een doel. Vaak gaat ze twijfelen aan zichzelf. Welke denkfout heeft ze gemaakt, wat heeft ze over het hoofd gezien of verkeerd begrepen. Ze geeft zichzelf het liefst de schuld van alles, zij heeft het zelf over zichzelf afgeroepen. Ze weigert om zichzelf het slachtoffer te maken van derden, ze haat slachtoffers. Als haar iets overkomt dan heeft ze dat zelf teweeggebracht, in ieder geval zelf aangetrokken, niemand is bij machte om haar iets aan te doen zonder dat ze het zelf laat gebeuren. Dat heeft ze nou eenmaal zo besloten, dat is wat ze graag wil geloven. Het is haar manier om de regie in haar leven in haar eigen hand te houden. Ze wil niet afhankelijk zijn of overgeleverd aan de grollen van anderen.

Ze begrijpt die mensen ook niet die zichzelf vol overgave tot slachtoffer bombarderen en zichzelf begraven in zelfmedelijden. Hoe kun je het nou prettig vinden om de schuld bij de ander te leggen en jezelf daardoor machteloos te maken en vleugellam? Ze moet er niet aan denken dat anderen zoveel macht over haar zouden hebben, dat anderen haar kunnen maken of breken zonder haar toestemming. Ja, ze is vaak genoeg gebroken maar dat was altijd haar eigen domme schuld. Zij was zo dom in die mooie praatjes te geloven, zichzelf te laten misbruiken en leugens voor waarheid aan te zien. Zij was zo naïef om altijd naar iedereen loyaal te willen zijn en aardig gevonden te willen worden.

Haar diepgewortelde belabberde zelfbeeld maakte dat ze zichzelf altijd ondergeschikt had gemaakt en haar eigen belangen altijd als eerste even opzij had geschoven om ze daarna te vergeten. Ze kon er nog steeds van genieten om zichzelf weg te cijferen en een ander gelukkig te maken door diegene voorrang te geven. ‘Toe maar, doe jij maar, geniet ervan, jij verdient het…’

Soms heel soms werd ze beloond met de dankbaarheid waar ze op hoopte en voelde ze zich daardoor intens gelukkig en geslaagd. Maar regelmatig werd haar houding voor lief genomen en als normaal gezien. En ja, zij was er het type niet naar om er wat van te zeggen als iemand met haar credits op de loop ging en zichzelf op de borst sloeg voor resultaten die zij mogelijk had gemaakt en af had gestaan.

Ze had ook altijd zo’n grote bek, ze deed het liefst heel stoer en straalde zelfvertrouwen uit. Zelfvertrouwen wat ze niet had maar wel heel overtuigend kon faken. Ze had de naam overal lak aan te hebben, nergens mee te zitten en niet kapot te krijgen te zijn. Ze was trots op haar imago, ze werd het liefst als sterk, stoer en onaantastbaar gezien. Maar het was slechts buitenkant, een schilletje, haar uitstraling. Regelmatig had een nonchalant gemaakte opmerking haar volledig uit het lood geslagen en diep geraakt. Maar denk maar niet dat ze dat liet merken, dat was haar eer te na, daar was ze veel te trots voor.

Inmiddels was ze door de wol geverfd, had ze een redelijke brede rug gekweekt en een olifantenhuid aangemaakt. De meeste mensen hield ze op afstand, ze liet niet veel mensen dichtbij komen en ze hield altijd een slag om de arm. Ergens in haar achterhoofd hield ze er altijd rekening mee dat men haar zomaar kon laten vallen en dat alle complimentjes en lieve uitspraken, één groot toneelspel waren geweest. Sterker nog, ze had vrede gesloten met de gedachte dat alles weleens een grote zeepbel zou kunnen blijken te zijn. Ze had het aan den lijve ondervonden en kon het liedje vol overgave uit volle borst meezingen: ‘Eén keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie. Vriendschap is een droom, een pakketje schroot met een dun laagje chroom…’

Het geblaf van de hond liet haar opschrikken uit haar gepeins. Ze had zo diep in gedachten gezeten dat ze de tijd compleet vergeten was, net als de schone was die nog steeds moest worden opgevouwen.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven