Ik ben enorm blij dat het Dora-tijdperk verleden tijd is. Sinds Dean bijdehand opmerkte dat hij vond dat Dora niet al te snugger is en maar moeilijk doet (“Moet ze weer óver die hoge rots klimmen. Waarom loopt ze er niet gewoon omheen?”) was het exit Dora. En exit Boots. Een grote opluchting. Wat is dat een vervelende zeur. Ik krijg echt serieus rillingen als ik zijn stem hoor. Gelukkig was Dora ook niet Jakes ‘cup of tea’, dus ik hoefde de stem van Boots ook niet meer te vrezen. Totdat ik laatst ineens een bekende rilling over mijn rug voelde lopen. O nee! Daar was hij weer! “Is die vervelende, zanikende aap weer op de televisie?” riep ik geschrokken vanuit de keuken. “Welke vervelende aap?” riepen ze in koor terug vanuit de woonkamer. “Die stomme Boots van Dora! Ik hoor hem weer!” En tot mijn grote verbazing was het niet Boots de aap, maar wel Boots zijn stem in een andere tekenfilm. Ik vroeg me meteen af wie de ‘stembeslissingen’ maakt in tekenfilmland, en twijfelde aan zijn gehoor en/of psychische gestel.

Een tijd later was Brum een grote bron van ergernis. Mijn ergernis wederom. De kinderen vonden het geweldig. Ik liep daarentegen de hele dag met dat irritante muziekje in mijn hoofd gevolgd door getoeter. Maar het meest vervelende vond ik wederom de stem. De voice-over van het kind, die de bonte avonturen van Brum, in elkaar liet zakken als een plumpudding. “Zet hem op Brum” en andere ‘motiverende kreten’ bedoeld om Brum gas te laten geven, werden zo monotoon en met een slakkengang uitgesproken dat ik het niet kon aanhoren. Gelukkig was Brum van korte duur.

En net als ik denk dat het niet erger kan, staat de volgende kwelling al voor de deur. De absolute topper van ergernis op de Nederlandse kindertelevisie. Sinds kort galmt hier met enige regelmaat het irritante gekrijs van Spongebob door de woonkamer. Als dat ding begint te lachen voel ik mijn bloed tot het kookpunt stijgen, en krijg ik de neiging om mijn haren uit mijn hoofd te trekken. Ik word er bloednerveus van. Wat een vervelend, irritant geluid is dat. Het is zo’n irritant geluid, dat je het niet eens lachen kunt noemen. Het is een hysterisch geschreeuw wat een normaal mens niet kan produceren. Een rondje Google leerde mij dat Lex Passchier de boosdoener is. Lex bezorgt mij een hoge bloeddruk en het gevoel dat ik de tv met een rotgang tegen de muur uit elkaar wil laten knallen. Lex Passchier. De man die me bijna laat terugverlangen naar die zeurende aap met zijn rode laarzen. Op Wikipedia staat dat hij van beroep theaterproducent, acteur, schrijver, en nu komt het, ‘stemartiest’ is. Stemartiest! Ik vind een artiest iemand die een applaus verdient. Met deze stem verdien je geen applaus. Met deze stem verdien je een enkeltje Bikinibroek met een grote sok in je mond gepropt, of in dit geval een gigantische krabburger…

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.