Het was haar grote wens: naar Italië gaan om haar Grote Mysterieuze Vriend uit Milaan te ontmoeten. De jongen met wie ze al maandenlang heen-en-weer berichtjes schreef vol kusjes, hartjes en nieuwsgierigheid. Zijn mooie groene ogen betoverden haar vanaf de foto’s, zoals haar lange blonde haren en guitige glimlach hem intrigeerden. Zoals het kan gebeuren met diep gekoesterde wensen, kwam deze ook uit.

In juli stapte de jongedame met mama op het vliegtuig, geëscorteerd door oudere broer Tiaro. Het Italiaanse avontuur werd ingeluid met eerst een bezoekje aan een vriendin van mama. De tijd werd opgerekt, de spanning verhoogd. De betreffende vriendin, op de hoogte van de internetromance, genoot mee en bracht de geliefden dichter bij elkaar dankzij een autorit van drie kwartier. Eenmaal in het betreffende stadsdeel van Milaan aangekomen, was het de bedoeling om de eerste ontmoeting op de gevoelige plaat te leggen. Maar dochterlief had andere plannen. De autodeur vloog open en een paars gekleurde schicht vloog langs de auto. Recht in de armen van de Grote Onbekende maar intrigerende Held. Amberkleurige ogen haakten in opvallend groene ogen. Handen grepen elkaar vast als om elkaar nooit meer los te laten. Een warme kus werd op een wang gedrukt. Een kus werd teruggegeven. Verwondering mengde zich met een dieper gevoel van innerlijke herkenning. De tijd raasde ademloos voort. Echt alles in Italië heeft haar eigen tijd en ritme. Dus ook het kloppen van deze kinderharten. En daar kwamen we al snel achter: voor vriendschap is de tijd een bondgenoot, voor de liefde een gevaar.

De dagen regen zich aaneen in een ketting van hand-in-hand lopen, uitgewisselde glimlachjes en lieve aanrakingen. De verlegenheid en de taalbarrière vormden kleine hobbels in het pad dat werd gevolgd. Gevolgd door twee paar kindervoeten in dezelfde richting, maar ook door een heleboel ogen. Want naar goed Italiaans gebruik ontmoetten we niet alleen de ouders en broer, maar ook opa en oma’s, beste vrienden en daar weer de oudere generaties van. Iedereen zag het: de Italiaanse Moreno en de Nederlandse Amber trokken als twee magneten naar elkaar toe. Hoewel nog te jong voor echte liefde, oogden ze als het perfecte koppel. Zowel fysiek als licht en schaduw, maar vooral innerlijk als elkaars gelijken. Allebei gevoelig, lief en betrokken bij alles en iedereen. Zijn sportiviteit, haar enthousiasme. Zijn tederheid, haar doldriestheid. Zijn stoerheid, haar tere elfjesgehalte. Dromerig en intens. Het was uiterst vertederend om de opbloeiende romance te zien. Van de eerste aanraking tot de uiteindelijk op de laatste avond uitgewisselde kusjes.

Maar zoals het altijd gaat komt aan iedere vakantie een einde. Wreed en verdrietig, maar onontkoombaar. Een laatste omhelzing. Twee paar verdrietige ogen diep in elkaar verankerd. Manhaftig weggeslikte tranen en een diep gemis. De blijdschap om thuis papa weer te zien en in eigen bed te liggen, werd overschaduwd door het verlangen naar Italië. Een verlangen dat bijna dagelijks nog wordt gevoeld.  Foto’s en kusjes-emojie’s gaan nog steeds heen en weer. Nu aangevuld met af en toe een “Ik hou van je”. Dochterlief heeft nog geen enkele nacht zonder de knuffelbeer die ze van Moreno kreeg geslapen. Onder haar hoofdkussen ligt zijn armbandje en hun gedeelde ketting. Met sterren in haar ogen kijkt ze naar zijn ingelijste foto. Maar plagen of opmerkingen maken erover mogen we niet. Want dan ontkent ze in alle toonaarden verliefd te zijn. In Italië is het van hetzelfde laken en pak. Stoere jongens huilen niet, maar zelfs de stoerste Italiaanse held houdt het niet droog als zijn blonde engel vertrekt. Ook daar is het gemis heftig. Hoe intens kan een kinderliefde zijn? Combineer Italiaanse aangeboren charme met nuchtere Nederlandse hartelijkheid en je hebt het antwoord: Als vuur. Vol passie. Iets wat je als moeder vertederd maar ook bezorgd aanziet. Want hoe ga je om met deze hartaangelegenheid? Tja.

Het mooiste tijdverdrijf: dansen op toekomstmuziek.

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier