Kleine meisjes die op commando dansen, heupwiegen en zingen. Hun gezichtjes volop in de verf, haarstukjes in, gekleed in strakke, sexy kleertjes waarbij zelfs fysieke hulpstukken niet worden geschuwd. Lipjes getuit. Welkom in de wereld van de missverkiezingen voor kleuters van vier, vijf en zes jaar. Op jacht naar een tiara en sjerp.

Als het aan ene Esmeralda ligt, recentelijk op de radio te horen, liever vandaag dan morgen nog in Nederland. Vol overtuiging is zij bezig om een dergelijke verkiezing op poten te zetten. Omdat het wettelijk mág in Nederland. Omdat ze beweert dat de voorbereidingen met je dochter heerlijke tutterige qualitytime is. Natúúrlijk staat het belang van het kind voorop; als het kind niet wil, jammer, maar dan gebeurt het niet. Tenslotte gaat het om het plezier en ja, kleine meisjes houden van dat gefrunnik. Dat is toch veel beter dan je kind in een kinderdagverblijf of BSO te stoppen, oordeelt Esmeralda.

Onbegrip. Afkeuring. Terughoudendheid. Op kritiek heeft deze dame meteen een antwoord paraat. En dat liegt er niet om. Vrouwen die dit afkeuren zijn moeders die dagelijks in hun joggingbroek op de bank hangen. Die niet netjes verzorgd naar de winkel gaan of ongeplamuurd hun kind van school halen. Je hoort nog net niet de gemanicuurde nageltjes tikken op het tafelblad. De doorsnee vrouw begrijpt blijkbaar niet dat een Toddler & Tiara-kindje gewoon heel leuk is en dat sporten best wel mag worden overgeslagen. Het gaat om de tijd samen. Die telt.

Ik tel ook. Tot tien. Twintig. Zelfs dertig weet ik te halen voordat ik vol ergernis begin terug te praten tegen de radio. Wat is dat voor ongelooflijke domme doos die ik hoor? Zitten haar oren soms vol glitter of heeft ze soms haar eigen kansen in het leven gemist? Wilde ze als klein meisje misschien ook een nooit gekregen tiara die glinsterend als diamanten haar ongetwijfeld keurig gekapte haartjes sierde? Ik snuif eens nadrukkelijk. Mijn felle kritiek wordt niet gehoord, maar gelukkig laat de radiopresentator zich ook niet onbetuigd. Ik heb het gevoel dat ook hij jeuk krijgt van dit type vrouwen: het zwaarbepoederde opgetutte, übersmalle met parfum overgoten type, voorzien van heksennagels, te hoge hakken en nepchique gekleed. Maar ook dat is natuurlijk een vooroordeel. Mijn gedachten glijden ondertussen af naar mijn dochtertje.

Ze is zes jaar oud. Met een mooi koppie en een onschuldige oogopslag zoals ik vaak te horen krijg. Iedereen noemt haar vertederend een poppetje. Ze weet niet dat ze mooi is. Gelukkig. Ze is nog heerlijk onschuldig en dat houden haar vader en ik graag nog even zo. Dus geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om dochterlief aan zo’n missverkiezing mee te laten doen. Zelf wars van een teveel aan make-up, wil ik helemaal niet dat onze dochter zichzelf vol kalkt met van die kleutermake-up. En wat voor talenten ze ook heeft, ze gaat niet ermee pronken op een podiumpje. Laat staan gekleed in te korte, doorzichtige, strakke of ronduit uitdagende outfits. Ze is toch geen barbiepop!

Als ze wil dansen, doet ze dat lekker op haar kamer. Met vriendinnen samen. K3 op de speaker en het liefst de discobol van haar broer erbij. Natuurlijk heeft ze een heleboel glimmende, plastic tiara’s in haar kast liggen. Ze heeft een glimmend armbandje. En ja ook een hele reeks prinsessenjurken. Voor thuis, of voor een kinderfeestje. Tenslotte had ook zij toen ze zes werd een heus prinsessenfeest met haar vriendinnetjes. Dat hoort er toch een beetje bij op die leeftijd. Maar daarna was het ook gewoon zwemles en balletles en lekker op de trampoline in de achtertuin. En daar ben ik bij; echte qualitytime.

Ik krijg jeuk van die moeders die hun dochters forceren tot die gemaakte parades. Ongetwijfeld zijn er uitzonderingen: kleine meisjes die wél graag tapdansen, vals zingen of een handstandje willen maken voor een publiek. Maar mij maak je niet wijs dat meisjes van deze leeftijden zomaar uit zichzelf op dit soort missverkiezingsgedachten komen. Het lijkt me dat deze Esmeralda haar eigen dochter daarmee heeft gevoerd. In mijn opinie kan ze dan ook beter een eigen barbiepop kopen en daar lekker mee gaan tutten. Laat kleine meisjes gewoon lekker kleine meisjes zijn. Als ze oud genoeg zijn kunnen ze zelf wel kiezen of ze de nieuwe Doutzen Kroes willen worden.

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier