Sommige vrouwen moeten er niet aan denken: zonder baarmoeder leven. Het is toch het middelpunt van het vrouwzijn? Alles in je buik hangt vast aan dat kleine, maar vaak vruchtbare nestkastje. Maar soms ben je blij als je er van af bent. An sich was ik tevreden met mijn baarmoeder; twee prachtige kinderen waren er in gegroeid, dus wat had ik te klagen? Nou, dat mijn menstruaties steeds onregelmatiger werden, heftiger en vooral veel langer. Soms wel zestien dagen achtereen. Wat dat doet met je lijf én met je relatie, is gewoon niet leuk. Op het gebied van voorbehoedsmiddelen vielen er bij mij medisch gezien al een heleboel af. Dus uiteindelijk besloot ik tot sterilisatie. Met de Essure. Implantaten die godzijdank sinds juli 2017 van de markt af zijn gehaald. Doodziek- stervend zelfs- ben ik geweest door die dingen. Ze moesten eruit gehaald worden. Dat hield in dat ik afscheid moest nemen van mijn eileiders. In overleg met de arts kon de baarmoeder meteen meegenomen worden. Ik vertrouwde de boel van binnen niet meer. En als je dan toch een buikoperatie moet ondergaan (hysterectomie), dan maar meteen goed doen. Dit geldt niet voor iedereen, maar voor de Essure-slachtoffers is dit veel gangbaarder.

Daar ging ik, afgelopen januari, de operatiezaal in. Met baarmoeder en eileiders, om er vier uur later weer uit te komen zónder. Als ik had kunnen springen van plezier, had ik het beslist gedaan. Heb ik spijt? Nog geen seconde. Voel ik me minder vrouwelijk? Helemaal niet. Sterker nog, ik voel me beter dan ooit. Nooit meer bloedverlies, of gedoe met tampons en maandverband. Nooit meer uitstrijkjes en geen kans op baarmoederhalskanker, want het ding is eruit. Na de operatie was het een paar maanden wel schommelend in mijn lijf. Al die hormonen waren van slag; het nestkastje was weg. Verhip, de toegang ertoe ook al. Waar blijven we nu met al die hormonen? Ergens in het lijf waar ze misschien wel welkom zijn. Het was soms hoog vliegen en soms laag vliegen, maar nu een half jaar verder is de boel allemaal weer wat gesetteld. Ik merk mijn cyclus nog wel hoor. Want de eierstokken zitten er nog, dus de cyclus loopt gewoon door. Ook zal ik als het mijn tijd is in de overgang komen. Maar wat zijn die dagen prettiger zonder al dat bloederige gehannes. Ik merkt het nu alleen maar als ik bijvoorbeeld een dagje wat chagrijniger ben. Of ineens wat meer pukkeltjes heb. Out of the blue zin heb in een enorme grote bak zoetigheid. Of een nachtje slecht slapen. Maar dat neem ik allemaal voor lief. Ik hoef nooit meer rekening te houden met menstruatieperikelen tijdens vakanties of belangrijke feestdagen. Ik ervaar zoveel vrijheid. Fysiek ben ik ook niet veranderd. Ik ben afgevallen, maar dat is Essure-gerelateerd. Maar mijn heupen zijn bijvoorbeeld niet breder geworden door de innerlijke verslapping omdat de baarmoeder niet alles meer bijeen houdt.

Al met al kan ik alleen maar zeggen dat ik superblij ben dat mijn baarmoeder en ik afscheid van elkaar hebben genomen. Ik pleit er dan ook van harte voor dat artsen sneller overgaan op verwijdering als de vrouw in kwestie daar zelf om vraagt. Wat is het nut van maandelijkse bloeddrama’s als je echt geen kinderwens meer hebt? En waarom zou je je dat nog jarenlang laten welgevallen? Er zijn ongetwijfeld reden die er vóór pleiten, maar ik ben overtuigd tegenstander. Dag baarmoeder, je hebt je nut gehad, ik ben je daarvoor dankbaar, echt heel erg, maar het was tijd om afscheid van elkaar te nemen.

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier