Sinds Pippa in ons gezin is ‘geland’ is er nogal wat veranderd voor kleine Noor. Opeens is zij van kleinste, jongste gezinslid getransformeerd in ‘grote zus’. En dat is nogal wat. Regelmatig hoort ze (ondanks wat ik van tevoren met mezelf had afgesproken) ‘NEE! Niet aan Pippa’s arm trekken!’ ‘Haar vingers kunnen niet achterstevoren Noor’, ‘Wil je niet je vingers in haar ogen prikken?’. En tegenwoordig ook “doe maar niet lieverd, straks haakt Pippa haar nagel in je neus of trekt ze aan je haar’.

Soms is Pippa ‘stommie’ of ‘lompie!’ en dat mag ze dan ook weer niet zeggen, maar als mama ‘kleine stinkerd!’ kirt, dan mag dat op eens weer wel. Ik begrijp wel dat dit voor peuters een verwarrende periode is.

Toch is ze ook enorm lief voor haar zusje, vooral als we gewoon met zijn drietjes in huis zijn. En we als een knoedeltje met zijn drietjes op de bank zitten. Dan is het net of Pippa er een (heel lief!) moedertje bij heeft.

Als gezin proberen we het vorm te geven door af en toe iets te doen wat vooral voor Noor leuk is om te doen. Pippa moet die dag dan maar even zien te survivallen. Zo gingen wij naar een klein dierenpark (waar je overigens wel veel moet lopen). Op de heenweg zat Noor vol overgave te zingen op de achterbank. Ik wilde dat Pippa in ieder geval in de auto nog even zou slapen.
‘Noor?’
‘Ja?’
‘Slaapt Pippa?’
‘Nee. Nou… Bijna… Ja… IN DE MANESCHIJN!!! IN DE MANESCHIJN!!! Kijk,…nu is ze weer wakker. Oh. Ze gaat weer slapen. IN DE MANESCHIJN! IN DE MANENSCHIJN! HOI PIPPA! Ben je weer wakker?’

Noor zou een goede zijn in tijden van oorlog. Ondertussen hebben wij een Guantanamo Baby op de achterbank.

Geschreven door: Nanda Koopman.