Steeds vaker zie ik haar gaan. Op de fiets, richting school/vriendinnen/danslessen/chillplekken. ‘Mag ik naar C?’ Ja hoor, geen probleem. ‘Mag ik naar het winkelcentrum?’ Is prima. ‘Hoe laat moet ik thuis zijn?’ 18.00 uur. Ik vind het allemaal goed. Ik vind het zelfs geweldig.

Vooral het gepiep van de tuindeur; het seintje dat aangeeft dat m’n puberdochter weer veilig thuis is. Wanneer ‘Kijk je wel uit?’ en ‘Doe je wel héél voorzichtig?’ uit mijn mond ontsnappen reageert ze alsof ze in een acute staat van tarwe-intolerantie verkeert. ‘Jaahaa! Dat weet ik nu wel, dat hoef je me niet steeds te zeggen hoor, mam, ik ben al dertien!’

Voor elk kind schijnt de puberteit een periode van emotionele incontinentie te zijn, maar dat geldt evengoed voor mij als moeder. Kon ik haar eerst nog eenvoudig beschermen met tafelhoekjes, traphekjes en een ‘baby on board’-veiligheidsbordje, nu moet ik haar laten gaan, op weg naar volwassenheid. Opvoeden is loslaten. Maar je kleine meid de vrije hand geven in een tijdperk van crisis, ISIS, Benno’s en paddo’s, vind ik minstens zo moeilijk als het beklimmen van de Mount Everest. Wanneer ze op de fiets stapt, flitsen er afschuwelijke flarden door mijn hoofd. Dan zie ik haar tegen een motorkap kletteren. Zie ik mannen in ambulancepakken om haar heen terwijl haar fiets meters verderop in de kreukels ligt. Zie ik een man in witte jas voor me die ons onbewogen mededeelt dat ze het niet heeft gered; waarop een tsunami van misselijkheid en chaos me overspoelt en ik van gekkigheid niet weet waar ik met mijn rouw heen moet. Zodra ze naar het meertje vertrekt met vrienden zie ik een verdrinkingsdood voor me of een ouwe viespeuk die naar haar loert. Als ik haar een uurtje alleen thuis laat zie ik brand en inbrekers. Ik wil er niet aan denken, ik wil me geen zorgen maken, maar het gebeurt vanzelf. Over alcohol heb ik het maar even niet.

Er zijn ouders die erop staan achter de schoolbus mee te rijden om er zo zeker van te zijn dat hun zoon veilig aankomt in Artis. Geplande schoolreisjes naar zee voor een klas vijfjarigen, gaan niet door omdat twee ouders zich daar zorgen over maken. Zover wil ik niet gaan. En dit gevoel is natuurlijk ook normaal; ik moet de eerste ouders nog ontmoeten die zich nooit ergens om bekommeren, bij wie nimmer het zweet uitbreekt.

Gelukkig is m’n kleine grote meid steevast op het afgesproken tijdstip thuis. Afkloppen. En dat ook nog eens zonder een schrammetje (nou ja, op die ene keer na dan). Afkloppen. Tot nu toe kabbelt ze rustig door haar puberperiode heen en met elke keer dat ze heelhuids thuiskomt ebt mijn bezorgdheid naar een gezonder niveau. Me op voorhand druk maken heeft geen zin, prent ik mezelf in. Integendeel: van altijd maar het handje vast blijven houden leert een kind helemaal niets en wordt het gevaar daarbuiten alleen maar groter. Prent ik mezelf in. Groot worden gebeurt met vallen en opstaan, hoe cliché dat ook mag zijn. Door niet overal de controle over te nemen, krijgt ze meer controle over zichzelf. Door haar los te laten geef ik haar vertrouwen; in haar, maar bovenal in mezelf. Ja. Het gaat me lukken, dat loslaten. Steeds een beetje meer, stapje voor stapje. Héél voorzichtig.