Voor mezelf kiezen, het is iets wat ik van huis uit niet echt mee gekregen heb. Het is heel nobel om jezelf weg te cijferen, een stapje opzij te doen voor een ander. Maar voor jezelf kiezen is ronduit egoïstisch. Maar ja, ik weet inmiddels wat die aangeleerde eigenschap me gebracht heeft. Ik heb jarenlang het leven geleefd waarvan anderen vonden dat het een heel bevredigend leven moest zijn. Ik had immers alles wat mijn hartje begeerde toch?
“Kijk toch eens, een mooi huis, eigen paarden in je eigen wei en eigen stal. Jij hebt echt niks te klagen, hordes mensen zouden willen hebben wat jij hebt…”

Voor de buitenwereld zag het er allemaal spik en span uit, niks te klagen. Dus toen ik besloot om te willen scheiden en huis en haard te verlaten, was ik spontaan een ondankbaar, verwend kreng die niet in staat was te waarderen wat ze had en zich blind staarde op het gras van de buren. Ik had besloten om, geheel tegen mijn aard, te kiezen voor wat ik wil in plaats van wat anderen mensen vinden dat ik zou moeten willen en waar ik dik tevreden mee zou moeten zijn. En dat was nieuw, dat waren ze niet van mij gewend. Ongeacht uitspraken die ik deed, ging men er altijd vanuit dat ik me wel weer bij de situatie neer zou leggen en me aan zou passen want dat is wat ik altijd heb gedaan. Maar ik kan er toch niks aan doen dat men mijn uitspraken nooit echt heeft willen horen of serieus nemen. Want ook al wordt de schijn gewekt dat mijn belabberde huwelijk pas recentelijk op klappen staat. In werkelijkheid waren de directe betrokkenen al vier jaar geleden op de hoogte gesteld van de stand van zaken. Maar ze hebben nooit echt willen luisteren naar mijn verhaal omdat ze ervan uit gingen dat het wel over zou waaien, dat ik wel weer bij zou draaien. En dan blijkt dat een uitspraak die ik toch al echt vier jaar geleden heb gedaan, nooit echt serieus is genomen.

“Want ja, dat zegt ze nou wel maar ze heeft toch alles wat haar hartje begeert en dat zou ze toch nooit allemaal opgeven voor die grote, enge, diepe, onzekere sprong in het duister? Nee, dat is gewoon een schreeuw om aandacht, die gaat niet weg want dan zal ze haar paarden weg moeten doen en dat schitterende stekje op moeten geven. Nee, dat doet ze nooit…”

Maar ik deed het wel met als gevolg dat de struisvogels in kwestie de schrik van hun leven kregen om vervolgens in een hoekje te gaan zitten huilen alsof het allemaal als een donderslag bij heldere hemel kwam. Ineens was ik de gebeten hond en werd ik veroordeeld vanwege het feit dat ik mijn uitspraken kracht bij zette door de bijbehorende stappen te nemen. Ik verkocht mijn paarden, verliet mijn huis en liep ondertussen ook nog een hele leuke, lieve man tegen het lijf met wie het bovennatuurlijk goed bleek te klikken. Té goed want dat maakte het allemaal wel heel definitief en onomkeerbaar. Er was geen weg meer terug, ik was vertrokken en niet voor even maar voor onbepaalde tijd met alle gevolgen van dien. Ik had eindelijk de ballen getoond om voor mezelf te kiezen en geaccepteerd dat een aantal mensen mij daarom zouden veroordelen en afvallen.

Maar ik ben trots op mezelf. Leven voor een ander heeft me uiteindelijk misschien in materiële zin het nodige gebracht maar gevoelsmatig heb ik er louter verlies mee geleden. Ik was niet gelukkig, ik deed hooguit alsof omdat ik wist dat, dat van me verwacht werd. Ik had geleerd om niet te zeuren en te roeien met de riemen die ik had. Want zo zien mensen het graag en ik wilde het graag doen zoals men het graag zag. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor ik had uitgevogeld wat ikzelf nu eigenlijk echt wilde. Ik wist feilloos wat de ander wilde maar wat mezelf betrof, had ik geen idee.

Gelukkig heb ik nu iemand naast me die me steunt en me erop wijst als ik weer bezig ben om mezelf weg te cijferen. Die me een schop onder mijn hol verkoopt als ik mezelf weer eens onderschat of ondergeschikt maak. Iemand die me laat voelen wat ik waard ben als ik het zelf even dreig te vergeten. Iemand die zegt dat het mag, dat ik voor mezelf mag of zelfs moet kiezen. En dat is wennen, dat is nieuw voor mij, dat heet oprechte liefde!