Ruim een jaar geleden ging ik na twaalf jaar weer eens uit, naar een discotheek welteverstaan. Behoefte om uit te gaan had ik in de afgelopen twaalf jaar niet. Het paste simpelweg niet in mijn leven met vijf kinderen. Maar toen ik hoorde dat Jean Paul een kort optreden zou geven wilde ik deze graag bijwonen. Zo gezegd zo gedaan: twee kaartjes werden geregeld en samen met schoonzus waren wij twee van de vele dames die speciaal voor Jean Paul kwamen. Het werd een superleuk avondje uit maar helaas was de optreden van Jean Paul onder mijn verwachting; wellicht een te hoge verwachting? Wie weet. Gelukkig was het ondanks zijn matige optreden een leuk nachtje uit waar ik achteraf bekeken absoluut geen druppel spijt van heb en volop van genoten heb.

Nu, bijna precies een jaartje later, bevind ik mezelf wederom in dezelfde positie; een optreden waar ik heel graag naar toe wil gaan. Dit keer niet van een Amerikaanse zanger maar van één van mijn favoriete Nigeriaanse zangers. Een kort optreden verzorgd door Flavour N’abania. Daar wilde ik absoluut bij zijn! Nadeel: wij kwamen er pas op de dag van het optreden zelf achter. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat ik hier niet eerder vanaf wist? Toch was dit het geval en wilde ik er daadwerkelijk bij zijn, dan moest er direct van alles geregeld worden. Oppas voor vijf kinderen vinden is niet bepaald makkelijk en ik wil er graag met manlief heen. Het zou de tweede keer zijn dat wij gezamenlijk naar een discotheek gaan. Ik had er veel zin in.

Rond elven reden manlief en ik richting the Sand, die ongeveer 10 minuten van ons huis vandaar ligt. Qua outfit had ik een spijkerbroek aan waarin ik mij lekker voelde en een simpel shirt. Naast Chuppa Chup lollies met roomsmaak waar ik op het moment erg dol op ben, mocht mijn compact camcorder niet ontbreken. Ik was vastbesloten om het optreden vast te leggen om achteraf nog te kunnen herbeleven. Wel vreesde ik dat de deurbewakers moeilijk zouden doen, maar dit was tot mijn grote opluchting absoluut niet het geval. Drie keer ‘Joepie! Let’s party!’

De zaal was tot mijn verbazing niet zo vol, maar goed, de nacht was nog jong en het was bekend dat Flavour pas tegen het einde zou optreden. En velen van de bezoekers, met name de dames, kwamen net als ikzelf speciaal voor Flavour. De muziek was lekker en de sfeer zat er in. Drinken wilde ik absoluut niet, ik wilde voorkomen dat ik tijdens het optreden hoognodig naar het toilet moest. Ondanks dat ik niet losging genoot ik volop van mijn avondje uit. Uiteraard kon ik haast niet wachten totdat Flavour op het podium zou verschijnen. Maar goed, geduld is een schone zaak. Naast manlief genoot ik ook van het gezelschap van twee mannelijke vrienden. Ik had niets te klagen. De tijd ging snel en voor ik het wist was hij er! Manlief wist hoe graag ik het optreden wilde filmen en zorgde ervoor dat wij redelijk vooraan stonden waar ik een goede filmpositie had. En filmen deed ik volop maar helaas niet zonder het nodige geduw door overenthousiaste dames. Het stilhouden van de camcorder was een ware kunst die mij overigens niet al te gemakkelijk afging. Ook stond manlief -mijn privé bewaker- achter mij om ervoor te zorgen dat ik niet omver geduwd zou worden.

Ik was van plan om het gehele optreden, zonder enige tussenstop, te filmen maar helaas dacht mijn geheugenkaart daar anders over. Door de korte voorbereidingstijd was ik totaal vergeten de afscheidsshow van groep 8 van zoonlief op de laptop over te zetten om zo meer geheugen vrij te maken. Gelukkig stonden naast de afscheidsshow ook nog andere opnames die wel verwijderbaar waren. Ik hoefde er dan ook niet lang bij stil te staan om deze beelden te deleten om zo verder te kunnen filmen.
Wat was mijn positie goed. Flavour was ook nog zo cool (ik gebruik echt het woord cool) geweest om tot wel twee keer aan toe langs te lopen waarbij ik close-up kon filmen. Supertof vond ik het – en alle andere dames naast en achter mij – maar helaas was mijn gehoor er minder blij mee. Wat kunnen wij dames hard schreeuwen. De dames wilden allemaal dolgraag Flavour aanraken en dat gaat zoals jullie wellicht weten niet zonder de nodige (en onnodige) oorverdovend geschreeuw. Gelukkig voor mijn oren had ik wat wattenschijfjes in mijn broekzak meegenomen die regelrecht beide oren in gingen. Wat was ik daar blij mee, een ware opluchting.

Bijna direct na het optreden en nadat ik een flesje water gekocht had, reden wij weer richting huis. In de auto nog wel mijn bezwete shirt verwisseld en teenslippers aangetrokken.

Al met al was het een geweldig avondje uit geworden. Ben je benieuwd naar mijn opname, bekijk deze hieronder.