Nog geen half jaar geleden wist ik het zeker. Midden in een huwelijk wat alleen op papier nog bestond en in stand werd gehouden voor de kinderen, had ik mijn portie wel gehad. Al vier jaar was ik er klaar mee, had ik een soort van omgekeerde lat-relatie zonder enige intimiteit. Weloverwogen had ik destijds de knoop door gehakt. Ik was er klaar mee. Mijn vertrouwen in mannen had een behoorlijke deuk opgelopen. Ik was niet van plan om, welke man dan ook, dichtbij te laten komen.
Ouwehoeren, dat wel want ouwehoeren kan ik met iedere man. Ouwehoeren zoals mannen dat met mannen doen, niet flirten want daar ben ik absoluut niet goed in. Gewoon ouwehoeren, “boerenjongens krentenbrood”, one of the guys, dat kaliber. Maar liefde? Nee, liefde was een zwaar overgewaardeerd fenomeen en ik had het niet nodig.

Vroeger had ik een beeld van hoe een relatie zou moeten zijn, hoe ik een relatie zou willen hebben. Maar mijn beeld scheen onrealistisch te zijn en leek in geen enkel opzicht op de relatie die ik had. Na jaren geroeid te hebben met de riemen die ik had, had ik besloten de riemen overboord te gooien en het bootje tot zinken te brengen. Als dit het was, als liefde zo voelde, dan had ik liever geen relatie, nooit meer. Mijn huwelijk was al jaren niets meer dan een contract wat ik had getekend met voorwaarden waar ik me keurig aan hield. Want zo plichtsgetrouw ben ik. Ik voelde me wel een beetje schuldig omdat ik niet meer aan mijn seksuele verplichtingen ten opzichte van mijn eega voldeed maar ik kon me er simpelweg niet meer toe zetten.

Maar toen, toen gebeurde dat waarvan ik dacht dat ik het nooit meer toe zou laten. Ineens was daar die man bij wie ik me om de een of andere onduidelijke reden, meer op mijn gemak voelde dan ik me ooit in mijn huwelijk had gevoeld. Het gevoel dat ik gewoon mezelf kon zijn, zonder me uit te hoeven sloven, weg te hoeven cijferen en mezelf op de tweede plek te hoeven zetten. Het voelde haast als te mooi om waar te zijn. Zulke mannen bestonden toch niet? Mannen komen toch van Mars en snappen niks van Venus? Mannen komen je toch niet spontaan helpen zonder dat je erom vraagt? Mannen zijn toch stuk voor stuk empathisch onderontwikkeld en kunnen zich niet inleven of bedenken hoe iets voor een ander voelt?

Maar deze man was anders. Werkelijk alles was anders dan hoe ik het gewend was. Alles was anders maar vooral wat betreft seks ging er een wereld voor me open. Vanaf die eerste aanraking, die eerste zoen en die eerste keer… Het was niet te vergelijken met het, hooguit tien minuten in beslag nemende en vaak zelfs pijnlijke geneuk wat ik gewend was. Als in een roes liet ik me meevoeren. Het was als in een droom waarvan ik dacht dat ik er onvermijdelijk uit zou ontwaken om keihard met de realiteit geconfronteerd te worden. Maar ik ontwaakte niet, ik kon knijpen wat ik wilde maar ik werd niet wakker. Vijftig tinten grijs maar dan in het kwadraat en keer duizend… Ik werd meegenomen op een reis naar een bestemming die ik nog niet kende en die al mijn verwachtingen overtrof.

En ineens is hij er, die relatie zoals een relatie zou moeten zijn in mijn ogen. Zoals ik hem vroeger al wilde hebben en waarvan ik was gaan geloven dat hij niet bestond. Maar hij bestaat wel en ik kan het weten want ik ken ook de andere kant van de medaille…