Het was een ochtend zoals elke normale ochtend waarin ik het gevecht met het tikkende klok aanging. Schoolochtenden staan hier bekend als het moment van de dag waarin mijn stressgehalte naar een ongekende hoogte stijgt. Kinderen die zich als slakken gedragen en de klok die zich als een raket voortbeweegt. Maar ondanks dit alles word je wel mooi geacht je kinderen op tijd in de klassen af te leveren.

Een doodnormale ochtend dus. Dit wil zeggen: totdat zoonlief een ontdekking deed waar ik op dat moment niet op zat te wachten. Geschrokken en verstijfd liet hij mij weten dat er iets mis is met Desso, een van onze twee cavia’s. Hij lag er heel stilletjes bij. Ik wierp ongewillig een blik op de caviakooi en wist meteen dat het niet goed zat. Desso lag er wel heel stijfjes bij en dat kon maar een ding betekenen. Bang dat zijn broertje en zusje erbij zouden komen wees ik zoonlief gefrustreerd op de tikkende klok en dat we zo de deur uit moeten en dat hij dus moest opschieten. Helaas mocht het niet baten en stonden beide kinderen tot mijn grote ergernis binnen no time voor de caviakooi naar het verstijfde lijfje van de cavia te staren. Uit de gezichtsuitdrukking van mijn drie kinderen kon ik uitmaken dat ze bezorgd waren. Maar ik kon niet zo gauw iets bedenken om ze op dat moment gerust te stellen. Maar een blik op de tikkende klok was uiteindelijk alles wat ik nodig had om tot een oplossing te komen. Uit wanhoop vertelde ik de kinderen dat Desso ziek is en in diep slaap lag. En zodra ik ze op school gedropt heb, dat ik Desso naar de dierenarts zou brengen. Tot mijn grote opluchting namen ze hier genoegen mee en konden we gelukkig nog op tijd de deur uit.

Ruim een uurtje later bevond ik me voor de caviakooi te bedenken hoe ik het verstijfde lijfje van Desso moest weghalen. Ik had met Nano, onze andere cavia en de broer van Desso te doen. Het beestje zat heel zielig in een hoekje voor zich uit te staren. Desso moest zo snel mogelijk weggehaald worden maar ik durfde hem niet aan te raken. Met uitzondering van diverse goudvisjes had ik nog nooit met een dode huisdier te maken. Wat moest ik in vredesnaam met het lijkje van een cavia doen? Door de wc spoelen net als bij de goudvisjes was geen optie. In de prullenbak gooien kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Een tuin om hem te begraven hebben we niet. Wat moest ik er dan mee doen?

Pas na wat rondjes in huis gelopen te hebben had ik genoeg moed verzameld om Desso weg te halen. Ik vond een schoenendoos, deed er wat oude kranten in en met handschoenen om bracht ik hem over. De schoenendoos met onze eerste dode huisdier belandde op de balkon waar het, totdat manlief deze weghaalde, zou verblijven.

De dagen gingen voorbij en er zat geen dag tussen dat de kinderen niet naar Desso vroegen en wanneer hij weer thuis zou komen. Pas na een lange week had ik de nodige moed om mijn kinderen de waarheid te vertellen; dat Desso niet meer terug komt. Inmiddels zijn we voor een andere cavia aan het kijken.  De kinderen kunnen haast niet wachten totdat er weer een tweede cavia in huis is. Maar ook Nano is toe aan gezelschap van zijn eigen soort.

Wat doen jullie met dode huisdieren?