Nou, de titel is een behoorlijk understatement. Out of my comfortzone is veel te zachtjes uitgedrukt. De afgelopen weken, maanden ben ik behoorlijk bezig om zo’n beetje alles te doen waar ik me van nature nogal ongemakkelijk bij voel. Maar er moeten spijkers met koppen geslagen worden en zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Ik moet hard met mezelf aan de slag, ik moet mijn eigen grenzen verkennen, buiten de lijntjes durven kleuren en situaties, personen en ook mezelf het voordeel van de twijfel durven geven.

Al die jaren dat ik mezelf keurig heb gedragen, alles volgens het boekje heb gedaan, wat hebben ze me nu eigenlijk opgeleverd? Naar wiens regels heb ik nou eigenlijk geleefd? Waarom ben ik voor mezelf doorgaans veel strenger dan dat ik dat voor anderen ben?
Het zijn zomaar een paar vragen die bij me opkomen maar waar ik zo 1, 2, 3, het antwoord niet op weet.

Kijkend naar de situaties die ik op mijn pad heb gekregen en ervan uitgaande dat die op mijn pad zijn gekomen om mij iets te vertellen moet ik de conclusie trekken dat ik veel te streng ben geweest voor mezelf. Ik heb mezelf onderschat, mezelf het nodige misgund, mezelf onderuit gehaald en weggecijferd zonder compensatie. Ik heb roofbouw gepleegd. Hoe ik dat weet? Dankzij de personen die ik op mijn pad heb gekregen die mij het gevoel gaven ontoereikend te zijn, dat ik nog net even iets harder mijn best moest doen om goed genoeg te worden, die voornamelijk kritiek leverden en voor wie het nooit goed genoeg was. Zij zijn op mijn pad gekomen om mij duidelijk te maken hoe ik onbewust over mezelf denk. Ik wou dat ik dat eerder had begrepen, dan was ik namelijk anders met mezelf aan de slag gegaan. Dan had ik in plaats van nog beter mijn best te doen om in de smaak te vallen, kritisch naar mijn diepgewortelde overtuigingen gekeken en was ik daarmee aan de slag gegaan in plaats van dat ik mezelf had uitgeput in een poging om aan al de externe verwachtingen te voldoen.

Maar inmiddels weet ik dus beter en besef ik dat ik anders moet kijken. Vanaf het moment dat ik anders ben gaan kijken komen er ook andere mensen op mijn pad, nieuwe mensen, positieve, goedbedoelende mensen. Mensen die aanbieden me te helpen, die me bij de hand willen pakken en begeleiden en zonder oordeel me nemen zoals ik ben. Langzaamaan begint het door te dringen dat ik niet extra mijn best hoef te doen om goed genoeg te zijn. Ik hoef niet meer te zijn dan gewoon mezelf, gewoon mezelf is al genoeg.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.