Een van de terugkerende dingen in het leven is boodschappen doen. Je ontkomt er niet aan, tenzij je natuurlijk iemand hebt die dat voor je doet. Maar helaas behoor ik niet tot die groep mensen en moet ik, zoals velen, gewoon zelf mijn eigen boodschappen halen. Zo ook laatst toen ik in de winkel de afgang van het jaar kreeg.

In mijn strakke kleding met mijn half lederen laarsjes en mijn korte zwarte leren jack bracht ik voor mijn broodnodige boodschappen een bezoekje aan de Albert Heijn. Het hondenvoer was weer bijna op en mijn dochter zou gezellig langskomen. Wat lekkers voor erbij mocht uiteraard dan niet ontbreken. Chips, cola en zoenen, je weet wel met die witte luchtige vulling, stonden naast de standaard dingen zoals melk, brood, broodbeleg, groentes en fruit op de boodschappenlijst. Het was druk in de winkel en ik kon weer eens niks vinden. Ik liep van hot naar her zoekend naar producten om mijn winkelmand mee te vullen.

Goed voelde ik me, blij dat mijn dochter zou komen logeren en gewoon over het algemeen lekker in mijn vel. Het is een heel grote winkel op het Eemplein in Amersfoort, je hebt er echt van die piekuren. Dit was er zo een, ik kon nog net een zak witte weekendbollen veroveren. Die dingen zijn altijd zo weg. Vrolijk baande ik me een weg door de winkel en bukte hier en daar om iets onderuit de schappen te halen. Ik deed mijn product in het mandje en stond even te dralen in de winkel.

Opeens werd ik op mijn schouder getikt, een jongen van ongeveer twintig jaar keek mij aan en hij zei: ‘Mevrouw u bent uit uw broek gescheurd.’ Ik werd zo rood als een tomaat en greep naar de plek des onheils. OMG, ik voelde een grote scheur in mijn zwarte slimfit, bedankte de jonge waarschuwer en zakte bijna door de grond van ellende. De scheur was enorm! Ik droeg een rood satijnen slipje, als de rode lap voor een stier. Daar stond ik in de AH, ik sloeg mijn boodschappentas voor mijn billen en deed de hink-stap-sprong richting de kassa. Ik moest de boodschappen nog afrekenen.

Je zag de mensen kijken, het voelde zo onaangenaam. Het was gewoon gênant. Met een rood hoofd bereikte ik de kassa en rekende al zijdelings af. Om zo min mogelijk met mijn rode slip in beeld te komen. Wat een ellende! Snel propte ik mijn boodschappen in de tas en liep met de tas voor mijn billen naar mijn fiets, alwaar ik de tas aan mijn fiets moest laten hangen. Zodat de scheur weer in vol ornaat beeld was. Gelukkig werd het donker, maar ik ben wel met een noodvaart naar huis gereden, alwaar ik me heb ontdaan van die rotbroek.

De broek, die mij de afgang van het jaar had gegeven.

Sandra de Booij