Ik ben geen groepsmens. Nooit geweest. Ik heb nooit een teamsport gedaan en ik ben graag alleen. Mijn vriendinnen hebben ook allemaal niks met elkaar te maken, behalve dat ze een gemeenschappelijke vriendin hebben. Mensen die me kennen weten dit en nemen me zoals ik ben. Mensen die me niet kennen vinden me meestal een beetje raar. Misschien dat de mensen die me  begrijpen en me nemen zoals ik ben eigenlijk ook een beetje raar zijn? Op het schoolplein sta ik dan ook het liefst alleen of met zo weinig mogelijk mensen om me heen. Bij een wedstijd van mijn zoon zit ik het liefst ergens apart van de rest op de tribune. Toen ik aan mijn vriendin vroeg of het heel raar was dat ik ergens anders was gaan zitten, gaf zij aan dat mensen dat waarschijnlijk wel raar hebben gevonden maar dat ik eigenlijk ook een beetje raar ben en ik uiteindelijk zelf moet weten waar ik ga zitten.

Ik app ook liever dan dat ik bel. Tenzij het een groepsapp betreft. Dan wordt het echt een heel ander verhaal. De laatste tijd kom ik te vaak ongewild in zo’n app terecht. Iets waar ik zelf echt niet voor kies maar waar ik tegen mijn zin aan wordt toegevoegd. Of ik dat nu wil of niet. Waarom verlaat je dan niet de groep, hoor ik je denken. Dat doe ik ook, maar soms is dat echter niet zo simpel. Soms belandt je als ouder in een groepsapp samen met allemaal andere ouders. Voor mij is dat de allerergste vorm van  groepsverband waar je mij gedwongen aan kunt laten deelnemen, want hoe pak je dat in hemelsnaam aan? Je wilt niet al te ongeïnteresseerd overkomen want het betreft wel je kind. Aan de andere kant interesseert het me echt geen moer welke ouder wel of niet kan en welke afspraken er ooit over zijn gemaakt. Geef me door wanneer ik aan de beurt ben en ik ben er. Zo simpel is dat. Ik hoef daarom niet in een groepsapp. Ik wil daarom niet in een groepsapp. Na lang (3 dagen) wikken en wegen heb ik ook deze groep verlaten. Ik ben dan liever ‘die ene vreemde moeder’ dan dat ik me zit te ergeren aan tig berichten op mijn telefoon van mensen die ik niet ken. Ben je bijna jarig en wil je me uitnodigen? Prima! Ik begrijp echt dat het veel handiger is om een groepsapp aan te maken omdat je dan maar 1x de uitnodiging hoeft te typen, maar ik hoef echt niet te weten wie er allemaal wel of niet komen, en als ze niet kunnen komen waarom ze niet kunnen komen en wanneer ze de schade gaan inhalen. Het maakt me niks uit. Overigens kun je de tekst kopiëren en bij de volgende weer plakken, maar dit terzijde. Toen er op school geopperd werd dat een groepsapp voor de klas echt kei handig zou zijn en ik net iets te hard riep dat ik echt geen zin had in al die moeders op mijn telefoon werd ik wederom met vreemde ogen aangekeken. Noem mij vreemd maar ik vind het veel vreemder om mensen ineens in zo’n groepsapp te parkeren, om er vervolgens van uit te gaan dat degene tijd en zin heeft om 150 appjes te lezen, en uiteindelijk verontwaardigd te zijn als degene de groep verlaat. Dat is pas raar.

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens van 2006 en 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.