Knabbelend op de laatste kruidnootjes en met een kop thee zit ik een beetje na te sudderen van de afgelopen “hectische” periode. Moedig eet ik nog wat sintschuimpjes en prop hier en daar een sintspekkie in m’n holle kies. De chocoladeletters komen m’n neus uit en het exemplaar dat ik gisteravond nog kreeg van de Sint heb ik gedoneerd aan manlief, die weet er wel raad mee. Zoonlief ook trouwens maar die moet nu écht even gaan minderen.

Die heeft sinds 11 november (Sint Maarten) namelijk een stash snoeptroep daar word je helemaal akelig van. Hij niet natuurlijk maar ik, als moeder, die probeert er hier in huis nog een beetje een verantwoorde manier van eten, en oké vooruit dan maar snoepen, op na probeert te houden, ben daar natuurlijk helemaal niet blij mee.

Sint Maarten is, vind ik altijd, het begin van een hectische periode, die door alle snoepgoed en vreterijen alleen maar hectischer wordt, lijkt het wel. Dan start de periode van ongelimiteerd snoep naar binnen keilen en raakt zo’n beetje ieder kind van zijn of haar padje van alle spanningen omtrent de Sint die in aantocht is en vermoedelijk ook van het vele, vaak goedkope, ondefinieerbare soort snoep.

Als Sint dan daadwerkelijk in het land is, dan meent iedereen in onze omgeving een beetje voor Sint te willen spelen en blijft maar chocola aanleveren. Ik kan echt geen chocola meer zien, bleegh. Tenminste, het soort wat wij in de afgelopen weken veelvuldig en noodgedwongen weg hebben zitten stouwen.

Inmiddels is zoons uitslag sinds gisteren weer weggetrokken maar het arme joch zat de afgelopen tijd helemaal onder de pukkeltjes en blaasjes en andere allergische reacties. Heb het even opgezocht op internet, het ziet eruit als dauwworm. Frappante is wel dat het dus gisteren ineens bijna helemaal weg is. Mmm, misschien toch ook iets met spanningen ofzo?

Minderen dus, daar had ik het al over. Het zal nog niet meevallen want zijn stash is dus nog steeds behoorlijk en tja, het moet op hè. Hoe sneller hoe beter, is het motto. Des te sneller zijn we ervan af en kan hij weer een beetje terug in vorm komen. Man en ik begonnen na al deze weken toch wel een klein pensje bij hem te ontwaren. Gelukkig heeft hij een goed gezond gewicht maar toch vind ik het belangrijk en onze verantwoordelijkheid om er voor te zorgen dat dat zo blijft en dat hij zelf ook bewust is van het feit dat het vele snoepen gewoon niet goed is, niet voor zijn gewicht, niet voor zijn gebit en niet voor zijn algehele gesteldheid.

Dussssss. En dan nu op naar de Kerst. Ook weer zoiets.

Geschreven door: MamaJo, moeder van een zoon van 7, zelf 42 jaar oud en getrouwd met man. Stiefloeder van twee meiden van 16 en 18. Vrouwtje van een oude poes en een jonge hond. Blogt op haar eigen blog “Home is where the magic happens”.