“Vanaf het moment dat ze op haar fiets stapte en naar de middelbare school reed, had ik een ander kind,” aldus een collega moeder. Een waarheid als een koe.

Weg is het onzekere meisje dat mij overal bij nodig had. In haar plaats een vroegwijze puber die met haar mobieltje in de hand het huis door danst. Legde ze voorheen moeilijk contacten, tegenwoordig is ze één van de popiejopie figuren in een hechte vriendinnengroep.

Dagelijks piept mijn telefoon ”mama mag ik afspreken? ” Op de vraag waar ze dan precies uithangt, hoor ik op de achtergrond soms ”Waar woon jij eigenlijk? ”  Dag controle, leve het loslaten. “Mama, mag ik een huissleutel?” Met drie andere kinderen die wel nog overal en nergens moeten worden opgehaald best handig. Dus zo geschiedde, onze elfjarige heeft haar eigen huissleutel.

Vroeger (lees: een paar maanden geleden) stond je als moeder op het schoolplein en sprak je met een andere moeder precies af van hoe laat tot hoe laat en waar je kind ging afspreken. Mijn telefoon gevuld met nummers van de andere mama’s. Nu fietst ze  moederziel alleen de wijde wereld door. “Jij bent echt zo’n moeder die meteen kijkt als ik iets heb geappt, ping, daar is het blauwe vinkje.” Nog voordat ik de kans krijg te zeggen dat mijn gsm nu eenmaal naast mij ligt, krijg ik een dikke knuffel en zegt ze: ”maar je bent wel een hele lieve moeder.” Dat dan weer wel.

“Mama, ik ben verliefd. En hij is ook op mij.” Hallelujah, daar is de volgende fase. Gevoelens werden per whatsapp opgebiecht en de reactie kwam snel. Hij vond haar ´ook wel leuk´. De kans op ‘playing hard to get’ was verkeken, de kans op een gebroken hart misschien meer dan ooit aanwezig. Het blijven mannen, hoe klein dan ook en zijn reactie was te vaag voor mijn moederhart (alarm). Gelukkig bleek deze Romeo ook echt gek op mijn meisje en een paar dagen later zat hij al bij ons aan de lunch. Gegiechel alom. Sindsdien hebben ze verkering.

Haar twee zussen uit groep zeven spoelen het liefst de tijd vooruit. Twee extra schaduwen volgen zodra onze brugpieper haar telefoon ter hand neemt en bij elk verhaal hangen ze aan haar lippen.

Sloegen ze elkaar vorig schooljaar nog de koppen in, nu slaapt de oudste regelmatig bij de tweeling op de kamer. Geheimen worden niet meer aan mama verteld, maar aan vriendinnen. Gelukkig vertelt ze me nog steeds wat haar dwarszit en blij maakt. Ik kan alleen maar hopen dat ze zo open blijft. Haar haren zijn de ene keer blauw, dan weer rood, maar haar hartje blijft van goud.

Te snel verandert de rups in een prachtige vlinder. Zelfverzekerd spreidt ze haar vleugels. Klaar om de wereld een beetje mooier te maken.

Mijn lieve, grote brugsmurf met je nu blauwe haar. Ontwikkel, leef, maar blijf trouw aan jezelf. Ga op ontdekking, spring, val en klim overeind. Op de achtergrond zal ik er altijd voor je zijn.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen.