“Fijne middag”, zegt mijn collega die geen kinderen heeft. Ik sluit mijn laptop, vlieg de trap af, vlieg door naar mijn auto en sta nog net op tijd op het schoolplein. Iedere dag hetzelfde liedje, de scholen zijn weer begonnen.

Weken voor het begin van het nieuwe schooljaar struinden we samen de winkels af om het lijstje met schoolbenodigdheden bij elkaar te sprokkelen. (Te) Goed van vertrouwen legde ik alles klaar in hun rugzakken, hier kon niets meer fout gaan.

Het is zondagavond, morgen start het nieuwe schooljaar: “Mama, ik heb geen vulpen!”
“Uh jawel hoor, die zit in je tas.” De nieuwe vulpen is verdwenen, lijkt opgelost, evenals haar broodtrommel. De broodtrommel vind ik terug in de kast in de speelkamer en gaat terug in de rugzak. De vulpen koopt mijn dochter op school. “De juffrouw heeft niets gemerkt mama!” Dit als reactie op mijn preek over het belang van een goede eerste indruk.

Nadat alle kinderen zich eindelijk in bed bevinden, plof ik op de bank. Vijf minuten later gaat de deur open en verschijnt onze oudste dochter in de deuropening. “Mama, ik moet morgen een boek inleveren bij de schoolbibliotheek, maar dat heb ik nog niet uit.” Plannen is nog niet haar sterkste kant, werk in uitvoering. “Mag ik dat nu gaan lezen?” Tot zover ons plan om alle kinderen op tijd in dromenland te hebben, fit voor hun eerste schooldag. Dilemma, maar we kiezen ervoor om onze dochter goed te laten beginnen en enthousiast leest ze haar boekje. Gelukkig spotten we geen wallen onder haar ogen de volgende ochtend.

Op maandag heeft de tweeling gymles. “Mama, onze gymschoenen passen niet meer.” Hoe kan dat nu weer? De maten waren gecheckt. Nou ja, op naar de schoenenwinkel dan maar. De oudste dochter pakken we ook maar direct mee dan kan iedereen er weer even tegenaan. Gymschoenen draag je 1x per week 1 uurtje, dus dat hoeven geen superdeluxe coole schoenen te zijn, redeneer ik als prijsbewuste moeder. De tweeling denkt hier anders over. “Mama, deze schoenen zijn stom, daar gaan wij NIET op lopen.” Mijn ogen scannen de rekken en ik zie een heel rek vol ‘nep All Stars’ in alle kleuren en maten, perfect. Alweer een  denkfout, ook die zijn stom. Uiteindelijk hakt deze ‘strenge moeder’ de knoop door: deze schoenen of geen schoenen. Veel te laat komen we terug thuis (we gingen even gauw schoenen kopen) waar papa wacht met het eten.  Als verrassing heeft hij chocomel bij het eten geregeld. De tweeling gaat zitten en binnen 5 minuten druipt de tafel van de chocomel. Ik ruim op, want papa moet de oudste snel naar breakdance les brengen.  Djazz bekijkt het tafereel met een ondeugende blik in zijn ogen en besluit niet meer te eten. Dit is nog leuker dan de Teletubbies.

“Broem, broem, tuut tuut”, doet de bus (vork) die uiteindelijk toch in Djazz zijn mond verdwijnt. Als de Teletubbies weer lang genoeg ‘oh oh’ hebben geroepen, wrijft ons mannetje in zijn oogjes en breng ik hem naar bed. Nog even spelen en dan is het tijd voor Netflix voor de meiden en ruzie over wie wie aanraakt en met welke teen. Pubers die moe zijn: ze kunnen niet veel van elkaar hebben.

Nadat de boterhamtrommels en bekers voor de volgende dag gevuld zijn en in de koelkast liggen, plof ik uitgeput op de bank. Het was weer een fijne middag.

Door: Sonja