We zijn  in de ban van een hittegolf. Na weer een zweterige dag kunnen we ’s avonds eindelijk heerlijk uitpuffen in de tuin. Aan de horizon vliegen vleermuisjes af en aan. Een prachtig gezicht en iedere mug die ze vangen is mooi meegenomen.

Achter de flapperende zwarte silhouetten bevindt zich een rare wolk. Schapenwolkjes lopen uit in wilde strepen….wolkjes gesitueerd in het gezicht van de schreeuw van Munch. Of zie ik nu links een steigerend paard?

Het doet me denken aan vroeger. Vroeger toen ik als kind in het gras lag en mijn fantasie de vrije loop kon laten. Vroeger toen ik op deze wolken kon meeliften naar een grenzeloze droomwereld.

Wat is er gebeurd met het meisje van toen? Het leven duwt je als vanzelfsprekend een richting uit. Langzaam laat je je ouders los en maak je eigen keuzes. Sommige goed, andere niet, maar daar kom je pas later achter. Zo leer je en word je beetje bij beetje gemaakt tot wie je als volwassene bent. Was je als kind nog onbevangen, naïef?  Als volwassene zie je daar vaak niets van terug. Hoe mooi de wereld ook is, ze is hard en je zult harder moeten worden om je te kunnen handhaven.

Ik vind dit moeilijk. Ik wil mijn kinderen opvoeden tot gelukkige persoontjes en zou ze het liefst zo lang mogelijk in die fantasiebubbel van wolken willen meevoeren. Die bubbel waarin alles goed is. Waarin alle meisjes prinsessen zijn die aanbeden worden door de prins van hun dromen. Waarin de wereld ze toelacht. Ze kunnen zijn wie ze graag willen zijn en worden wat ze graag willen worden. Maar de bubbel is reeds  doorbroken.

Hun eerste levenslessen hebben ze al gehad en de druk die op hun schouders rust is hoog.

In het gras naar de wolken liggen staren, heeft plaatsgemaakt voor het leren van de hoofdsteden, typlessen en verkeersexamen. Ze zijn pas 9 en 10 jaar oud.

Ik wil niet klinken als een oude vrouw die roept dat ‘vroeger alles beter was’, maar ik kan me niet herinneren dat er van mij op die leeftijd zoveel verlangd werd. Leeftijdsgenootjes van mijn dochters klagen over stress. Ik begrijp dat ze mee moeten met de tijd, tablets en internet. Prima! Maar moet het tempo zo hoog?

Steeds meer volwassenen krijgen last van een burnout doordat er iets knapt wanneer je niet aan het hedendaagse verwachtingspatroon kunt voldoen. Wat doen we onze kinderen aan?

De jeugd rent mee. De jeugd moet wel.  Ze groeit hier mee op. Intelligentie floreert, maar wat gebeurt er met kinderen die het tempo niet kunnen bijbenen? Of met kinderen die er later achter komen dat hun keuze toch te hoog gegrepen is? Laten we onze kinderen genoeg kind zijn naast alle ‘verplichte nummertjes’? In ieder van ons schuilt (nog steeds) dat kleine meisje. In ultieme vrijheid laat ze zich meevoeren op een wolk van dromen.

Door: Sonja