Lief visje in de hemel

De dood, iets waar wij helaas allemaal op de één of andere manier mee te maken krijgen.
Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen om je heen sterven en je je realiseert dat het onderdeel is van het leven.

Ik herinner me dat klasgenoten op de lagere school huilden en dat de juf dan zei dat hun opa of oma overleden was. Dit is mij gelukkig tot op volwassen leeftijd bespaard gebleven. Toen het eenmaal wel plaatsvond zag ik door mijn tranen heen hoe mijn kleine neven en nichten geen idee hadden wat er gebeurd was en vrolijk speelden en lachten tijdens de koffietafel.

Voor ons kleine Djazz was dit gelukkig nog de ver van zijn bed show. Totdat ik gisteren ineens één van de twee goudvissen op zijn kop in de bak zag drijven. Dit was niet goed. Bij nadere inspectie bleek dat ze toch echt de geest had gegeven. Haar voorheen zo bolle oogjes waren wijd open en plat en er zat geen beweging meer in het beestje. Onze lieve zwarte Zombie was niet meer. Hierna volgde de uitdaging. Hoe gingen we dit aan Djazz uitleggen wanneer hij straks thuiskwam? Hoe leg je iets ongrijpbaars als de dood uit aan een vijfjarige smurf?

Mijn man ging de uitdaging aan en vertelde Djazz wat er gebeurd was. Hij legde uit dat huisdieren niet het eeuwige leven hadden en het lichaampje van Zombie nu begraven moest worden. Zombie kreeg een mooi plekje in de tuin, onder de grote bananenplant. “We hebben een bord nodig papa voor bij het graf van Zombie. Hoe schrijf je Zombie?” De naam van het beestje werd op een stuk papier gekrabbeld en Djazz schreef het keurig over op een gefiguurzaagd houten bord in de vorm van een leeuw (waarschijnlijk ooit van zijn zussen geweest). Gewichtig werd het in de tuin geplaatst op de plek waar Zombie aan de aarde was toevertrouwd. Aan de horizon stond een felle ster en al op en neer springend schreeuwde onze kleuter: “kijk mama, DAT is Zombie daar in de lucht, die ster!” Ja, Djazz dat is onze Zombie, die zwemt nu in de hemel.

Een enkele traan werd weggepinkt, het eten was klaar en we gingen over tot de orde van de dag. Net voordat het tijd voor Djazz was om de trein te nemen naar dromenland, sprong hij rechtop en zei “mama, welke datum is het vandaag? Dat moet ook nog op het leeuwenbord, wanneer Zombie is gestorven.” Met de belofte dat we dat de volgende dag wanneer het weer licht was, zouden doen, viel hij in een diepe slaap.

We waren blij met onze kleine zwarte vis maar het is ook goed dat we Djazz op deze manier een wijze les hebben kunnen leren, op een begrijpelijke en kinderlijke manier. Wat lijkt het me verschrikkelijk als de eerste kennismaking van je kind met dit afschuwelijke onderwerp te maken heeft met een persoon die dicht bij je staat. Dat je je kind voor het verdriet zou willen behoeden maar toch iets moet gaan vertellen. Een boodschap waar je zelf niet eens klaar voor bent. Als jij dit leest en je hebt dit moeten doen, dan gaat mijn hart naar je uit. Diep respect!

Bij het ontbijt kijkt ons mannetje bedenkelijk. “Mama, hoe oud was Zombie eigenlijk, toch nog geen twee jaar?” Nog geen twee jaar geleden begonnen we het vissenavontuur met Mandarijn en Vlekje. Vlekje was geen lang leven beschoren en al snel kwam Zombie. “Nee Djazz, nog geen twee jaar.” “Maar mama, ik ben allang twee jaar geweest!” riep hij in paniek. “Ja maar jij bent een mens, Zombie was een vis en mensen leven nu eenmaal veel langer dan vissen.” “Ik word honderd hè  mama?” Daar gaan we voor Djazz.

Mensen waar je van houdt, die horen honderd te worden. Dat je dat helaas niet altijd in de hand hebt en het leven niet altijd eerlijk is hoeft hij nog niet te weten. Laat hem nog maar lekker genieten van zijn kinderlijke onschuld.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen. 

Volg jij Mommyonline al op Instagram?