Mijn oudste dochter en ik

Je valt, je staat op en leeft je leven. Voordat je het weet zijn je kinderen groot, cliché maar o zo waar. Mijn oudste dochter telt al dertien lentes, waar blijft de tijd? Met haar blonde lokken en eigen stijl in kleding en make-up zwiert ze door het leven zo nu en dan gehinderd door de bekende puberonzekerheden. Ze kan geweldig tekenen, heeft een stem als een nachtegaal, is superlief en ik ken niemand die loyaler is dan zij. Toch slaat af en toe de twijfel toe, kan ze haar schoolwerk wel aan, zie ik er wel cool genoeg uit? Het antwoord is ‘ja’, volmondig, maar dat moet ze zelf leren. Ook voor haar zal het leven bestaan uit vallen en opstaan, maar waar ik haar kan opvangen zal ik dat doen.

Een grote meid thuis biedt ook voordelen. Het is alweer even geleden dat mijn man en ik samen het huis uit konden. Met vier kinderen doe je dat niet zo snel en een oppas vinden was niet altijd gemakkelijk. Toen ik een uitnodiging kreeg voor een feest van mijn werk met partner en de aftrap in de vroege middag gingen we er dan ook vanuit dat ik dan maar alleen moest gaan. Een oppas in de avonduren is niet zo moeilijk. Djazz naar bed en dan kan Netflix aan en de zak chips open. Overdag een vijfjarig jongetje urenlang entertainen is echter een ander verhaal. Ineens wierp Mindy zich op als reddende engel. “Ja maar dan kan ik toch op Djazz passen?” In no time werd een plan gesmeed, haar beste vriendin werd uitgenodigd voor een logeerpartij en diens ouders konden indien nodig fungeren als backup. De dag van het feest brak aan, de meiden vertrokken met Djazz en geld voor frietjes naar de speeltuin. Toen we ’s avonds thuis arriveerden was Djazz vertrokken naar dromenland en hadden ze zelfs (bijna) alles opgeruimd. Een ongekende luxe!

Ook sporten doen we tegenwoordig samen en onlangs ben ik met haar naar een concert van onze gezamenlijke idolen The Jacksons geweest. Twee nachten in een luxe hotel aan de Belgische kust maar vooral genieten van muziek, de aanwezigheid van de Jackson broers en het maken van onvergetelijke herinneringen. Nerveus wachtten we met vriendinnen en anderen totdat de mannen bij het hotel arriveerden totdat ik ineens naast me hoorde: “Mama, mag ik de sleutel van de kamer dan ga ik nu even in bad en dan heb ik tenminste ook wifi.” Dat voor het geval dat ik vergeten was dat prioriteiten van puberdochters net iets anders liggen. Mindy had voor elke broer een prachtige tekening gemaakt en ingelijst en toen ze hoorde dat Jackie, de oudste Jackson telg, haar creatie thuis ging ophangen omdat hij deze ‘amazing’ vond, leek mijn meisje ineens tien centimeter gegroeid.

Dat ik dit soort dingen met mijn dochter zou kunnen delen was een droom. Ze is nog niet volwassen en net als iedere puber zal ze zo nu en dan trappen, maar onze band lijkt alleen maar te groeien. Hoe ouder ze wordt, hoe dieper de gesprekken worden. Mijn drie meiden hebben allemaal een ander karakter en ik houd van alle drie evenveel, maar Mindy lijkt het meest op mij. Dat maakt dat ze soms dingen zegt of doet die ik herken en waarbij door levenservaring de alarmbellen gaan rinkelen. Het betekent echter ook dat ik haar begrijp en vaak feilloos aanvoel hoe zij zich voelt. Al ervaart zij dat wel eens anders. “Mijn dochter en ik zijn vriendinnen,” vond ik altijd een rare opmerking, maar ik begrijp wat andere moeders ermee bedoelen. Onze band is onverwoestbaar, wie haar met een vinger aanraakt heeft een groot probleem, maar ik blijf wel haar moeder. ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’, ook dat cliché klopt maar wat geniet ik ondertussen van deze grote meid.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen. 

Volg jij Mommyonline al op Instagram?