Het is zondagavond, bijna bedtijd. Als door een mug gestoken springt mijn oudste dochter op, verlaat de woonkamer en komt terug met een glazen potje. “Ik moet morgen van de juffrouw een vlieg meenemen, kunnen we die even vangen?” Rustig probeer ik uit te leggen dat dit zielig is voor een vliegend beestje en dat dit dus niet gaat gebeuren. “Ja maar mama, we mochten iets uitzoeken en ik heb de juffrouw gezegd dat ik een vlieg meeneem.”

Als kind heb ik heel wat insecten gevangen en in potjes gestopt. Ik legde blaadjes op de bodem en mijn vader sloeg vervolgens met spijkers gaatjes in het potje, zodat het beestje kon ademen. Dit waren echter altijd kleine ‘kruipbeestjes’ die ik daarna weer vrijliet. Een vlieg ging het dus niet worden. “Mama, kunnen we niet even buiten zoeken naar een ander beestje om mee te nemen?” Tegen beter weten in doken we samen de tuin in, maar geen beestje dat zich liet zien in het donker.

Eerlijk opbiechten bij de juffrouw dat mama een vlieg een slecht idee vindt en dat Mindy te laat was om tijdig een ander beestje te vangen? Het is geen optie. “Dan denkt de juffrouw dat ik vergeetachtig ben. Dan wil ik een spin.”

Als Mindy ergens bang voor is, is het voor spinnen. Wanneer dit in mijn ogen zo nuttige beestje zich gevestigd heeft ergens aan het plafond wordt deze door haar vol walging bijna naar buiten gekeken. Gezichtsverlies bij de juffrouw telt echter zwaarder.

“Oké mama, dan ga hem nu maar vangen.” Mama vangt helemaal niks en legt uit dat het onnodig is een spin een hele nacht voor niks in een potje op te sluiten. Morgenvroeg wil ik hier best aan meewerken.

Terwijl de ochtendspits zich voor mijn ogen ontvouwt, sta ik de volgende ochtend dan ook op een stoel te wiebelen om een spin in een potje te lokken. Blaadjes liggen al op de bodem en het arme beestje begint direct met het spinnen van zijn web.

Onze held op sokken draagt geen potje. “Moet je die pootjes zien mama, dat is toch harstikke eng?”
Mama ziet het niet. Jodi en Evy dragen om beurten het potje naar de auto terwijl onze kleine Djazz het tafereel met toenemende belangstelling volgt.

Eindelijk wordt het potje bij hem op schoot gezet en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Pin, mama, pin”, roept hij uit. “Djazz noemt hem Pim”, roepen Jodi en Evy in koor en zo krijgt onze achtpotige passagier een naam.

Vlijtig bouwt het diertje verder aan zijn web en dan verschijnt er een zwart puntje aan zijn achterkant. “Pin poept mama, bahhhhh”, roept Djazz en de hele auto ligt in een deuk; entertainment ten top.

Eindelijk bereiken we de school en Jodi en Evy stappen uit met Pim. “Jij neemt dadelijk dat potje over Mindy, het is JOUW spin. En tijdens de eerste pauze laat je hem buiten vrij, afgesproken?””Jaaaa mama.”

Aan het einde van de dag haal ik drie meisjes op van school en ik vraag hoe het Pim is vergaan. Morgen worden alle diertjes verder bestudeerd, dus hij logeert nu samen met de andere potbewoners in de klas.

Ze heeft hem wel goed verzorgd. Alle drie hebben ze tussen de lessen door vliegjes gevangen en die heeft Mindy aan Pim gevoerd.  In gedachte hoor ik de reactie van de juf:”Dus van mama mag je geen vlieg in een potje houden omdat dat zielig is, maar je mag wel vliegen vangen om ze te laten verorberen door een spin? “Ik zucht maar eens diep.

De volgende dag loopt de logeerpartij op zijn eind. De deksel van het potje gaat los en de spin, een naam rijker, kruipt zijn vrijheid tegemoet.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen.