Daar zitten we dan. Met zijn allen in de Corona modus.

Wat begon als de ‘ver van mijn bed show’ in China en steeds dichterbij kwam heeft nu in alle hevigheid ook ons land bereikt en ons leven op zijn kop gezet.

Een bizarre tijd breekt aan en ondanks dat we overal anderhalve meter afstand van elkaar bewaren en zoveel mogelijk thuis blijven worden er steeds meer mensen ziek of sterven zelfs. Mensen om ons heen worden ziek en op facebook lezen we over een baby of kinderen die, ondanks dat de regering ons vertelt dat het niet bewezen is dat kinderen Corona kunnen krijgen, de strijd met het virus verliezen. Ronduit angstaanjagend.

De wereld om ons heen is veranderd in een onwerkelijke plek waar je mensen ziet lopen met mondkapjes op en men boodschappen doen met plastic handschoenen aan. De wandelroute in winkels is afgezet met lint dat ik alleen ken uit films wanneer er een ongeval heeft plaatsgevonden. We leven een nieuwe werkelijkheid. Onze kleinkinderen zullen niet alleen leren wanneer Colombus Amerika heeft ontdekt maar ook dat in 2020 de wereld geteisterd werd door Corona.

De Nederlandse  minister-president heeft, na overleg met onder andere het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu, de zware taak om het volk toe te spreken en te onderwijzen over hoe we deze vijand het beste kunnen bestrijden. Iedereen maakt er het beste van want niemand WEET de oplossing, het blijft hoe dan ook gissen.

Voor mensen die op sterven liggen is er geen mogelijkheid voor een laatste knuffel, hand vasthouden of een laatste troost van hun dierbaren. Ouderen en alleenstaanden vereenzamen doordat ze hun huis niet meer uit komen. Ondertussen worden er allerlei initiatieven op touw gezet om mensen die het moeilijk hebben te helpen en dankzij internet en videoverbindingen kunnen we het contact met de buitenwereld onderhouden. Samen sterk krijgt een nieuwe betekenis.

Vele bedrijven sluiten tijdelijk hun deuren of grijpen de helpende financiële hand van de overheid aan om de komende zware tijd te overbruggen. Scholen sluiten en ineens zitten onze kinderen de hele dag thuis. Het onderwijs verandert en in een mum van tijd wordt huiswerk online gemaakt en zien leraren en leerlingen elkaar via de computer.

Iedereen, alleenstaand, met kinderen, werknemer of ondernemer, oudere of jongere heeft zijn of haar eigen verhaal en op iedereen heeft deze rotziekte invloed. Eigenlijk is het bewonderingswaardig hoe we samen hiermee omgaan.

Hier betekent het dat er vier kinderen thuis zitten. Het is prachtig weer, we hebben een tuin met voldoende speelgelegenheid dus je zou zeggen dat er niets te klagen valt. Maar nee hoor, nadat ze hun huiswerk gedaan hebben en de maximum tijd op de tablet verstreken is vervelen ze zich kapot. Alles is saai, waarom moeten we naar buiten mama? Ze willen met vriendinnen naar de speeltuin of gewoon afspreken. Tja, dat kan dan weer net niet.  Iedere ochtend zit onze oudste volledig opgemaakt en met haar haren in de krul beneden. Op de vraag `Waar ga je naartoe Mindy?” volgt steevast een boze blik en het antwoord “nergens.”

Kleine Djazz mist zijn gastouder en zijn beste vriendje. Over een paar weken wordt hij vier en zou hij voor het eerst naar school gaan. De startdatum staat op losse schroeven. De gastouder leest Djazz een verhaaltje voor en stuurt deze via whatsapp naar mij. Een glunderend jongetje houdt zich hier als aan een reddingsboei aan vast. Dit is zijn vertrouwde wereldje.

Thuiswerken deed ik al maar niet met vier kinderen erbij. Iedere dochter draagt haar eigen steentje bij, lunch en fruit verzorgen ze soms zelf en ook de zorg voor kleine Djazz wordt gedeeltelijk uit handen genomen. Wat een luxe. Natuurlijk zitten ze meer dan anders bij elkaar op de lip en wordt er daardoor meer ruzie gemaakt maar over het algemeen gaat het prima.

De wereld lijkt meer verbonden dan ooit ondanks de afstand die we moeten nemen. Alles is dubbel. We kunnen niets anders dan er het beste van maken en hopen dat deze zwarte wolk van ellende zo snel mogelijk verdwijnt. Het spoor dat het achterlaat zal hoe dan ook heftig zijn. Mensen zijn dierbaren verloren of hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt, bedrijven redden het niet, werknemers worden ontslagen, niets is zonder gevolgen. In praatprogramma’s wordt een vergelijking getrokken met de crisis in 2008-2009 en die valt niet gunstig uit.

Mensen beginnen het zat te worden om ‘achter de geraniums te zitten’, maar begrijpen ook dat het even niet anders kan. Slogans als ‘Stay Safe, Stay at Home’, zijn overal te lezen, op televisie maar ook op grote borden langs de weg. Het is het enige dat we kunnen doen, op afstand goed voor elkaar zorgen.

Sterkte iedereen, op naar betere tijden.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen.