“Mama wil je alsjeblieft niet dansen, ik schaam me rot.” Het zijn de woorden van mijn oudste dochter, aan mij gericht. Het zal je maar gezegd worden.  Ik begrijp ineens hoe de moeders van “hotter than my daughter” zich gevoeld moeten hebben. “Dat kan echt niet mama, je bent nu moeder.” Van binnen voel ik me niet anders dan toen ik 20 was maar de waarheid is keihard. Bijna staat de teller op 44 levensjaren.

Geen memorabele leeftijd zou je denken, Sara heeft mijn voordeur nog lang niet gevonden.  Mijn meiden zijn een andere mening toegedaan. Vandaag heb ik feest. Ik doe alsof ik nergens vanaf weet, al vliegen de hints me al weken om de oren.

Mijn ouders en schoonmoeder zijn uitgenodigd en mijn moeder appt dat zij en mijn vader niet lang kunnen blijven. Wanneer we naar de stad gaan, moet mama buiten wachten waar ik nog net de tweeling een sieradenwinkel in zie schieten. De oudste vraagt of ze de ring mag zien die ze me vorig jaar gegeven hebben. “Mooi he mama, misschien krijg je wel iets dat erbij past.” De taart waren ze vergeten, dus die heb ik zelf maar gekocht.

De keuken mag ik niet in en ook de speelkamer is verboden gebied. Door het hele huis liggen memoblaadjes verstopt voor de speurtocht.

Terwijl iedereen luidkeels “lang zal ze leven” zingt, mag ik dan eindelijk onze woonkamer betreden. De tafel staat vol met lekkers: zelf gemaakte kokosmakronen (mama’s lievelingskoekjes) en cake die we zelf met chocoladestiften mogen versieren. Djazz besluit spontaan te gaan tekenen waarbij vooral mijn schoonmoeder het moet ontgelden. De oudste presenteert de regels van de speurtocht en een race op zoek naar letters om een rebus op te lossen volgt. Wat hebben we gelachen.

Als iedereen weg is en vier kinderen onderweg zijn naar dromenland plof ik op de bank om de dag te overdenken. Ik heb niet de illusie de perfecte moeder met het perfecte gezin te zijn (bestaan die?). Met momenten schieten de kinderen door in hun enthousiasme.  Ze zijn dan zo druk dat ik ze graag achter het behang plak. Drie pubers die  onder invloed van hormonen  ruzie maken om niets. Om gek van te worden, want ze zijn toch echt liever dan lief.

Dat bewijs is vandaag wederom geleverd. Krachten werden gebundeld om samen slingers en koekjes te maken, te overleggen wie wat moest doen en onbewust werden herinneringen gemaakt. Mijn puberende meiden aan het werk als één team, organisatoren in de dop en alles puur uit liefde voor mama. Te weten dat je kinderen dit voor je doen, maakt het de beste surpriseparty die deze mama zich maar wensen kon.

Door: Sonja