“Mama we weten heus wel dat Zwarte Piet niet bestaat.”
Kleine meisjes worden groot.

Deze uitspraak komt voor ons niet als een totale verrassing. De tweeling stevent af op hun tiende verjaardag dus dit moment zat er aan te komen. Blijkbaar hadden ze een mevrouw horen zeggen dat “haar zoon dit jaar voor Zwarte Piet speelt” en hiermee waren de laatste puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Niet de meest handige uitspraak met kinderen in de buurt.

De oudste die gelooft al ruim een jaar niet meer. Desondanks heeft ze dit toch maar mooi verborgen weten te houden voor haar zusjes.

Het Sinterklaasfeest was voor hen een gezellig feest met vooral veel cadeautjes en snoep. De oudste kon nog maar net lopen toen ze had uitgevogeld dat je bij die mannen met pet moest zijn voor allerlei lekkers. Bij Sinterklaas viel niets te halen. Leuk zo´n paard erbij, maar verder niet interessant.

Jaar in jaar uit stonden drie meisjes vol spanning te wachten op de stoomboot. Deze had volgens het Sinterklaasjournaal ieder jaar wel een of ander oponthoud en de opluchting was altijd weer groot als hij toch in zicht kwam. Assertief stonden ze met hun neus vooraan en hadden ze aan het eind van de intocht meer pepernoten verzameld dan waar de gemiddelde Pieterman zijn dag mee begon.

Op vrijdag- en zaterdagavond werd de schoen gezet en heel hard gezongen voor alle Pieten die op dat moment hun ronde deden over de daken. Er werd een tekening en een wortel in de schoen gepropt en dan snel naar bed. Waren ze nog wakker? Dan reden Sint en Piet ons huisje stilletjes voorbij.

De Luisterpiet ga ik wel missen. Zodra het gezelschap in het land was, klom deze atleet de daken op en hij hoorde alles wat gezegd werd. Kinderen die ruzie maakten bijvoorbeeld. Dat werd direct doorgeseind aan Sinterklaas. Geen kind dat zich ooit heeft afgevraagd hoe het kon dat deze Piet van alle daken in Nederland altijd net over het dak van zijn huis trippelde op het moment dat het stout was. Hoe dan ook, brave kindjes kreeg je er wel van.

Van de Zwarte Pietendiscussie hebben ze gelukkig niets mee gekregen. Dat is ook meer iets voor volwassenen als je het mij vraagt, laat die het maar lekker zelf uitzoeken. Het leven gaat door en mijn meiden zijn inmiddels ingelicht over het echte verhaal van de bisschop uit Myra en de legende die op hem gebaseerd werd en een eigen leven ging leiden.

Ik heb hen op het hart gedrukt dat ze nog een paar jaar toneel moeten spelen voor hun kleine broertje.
Hij heeft nog niet het minste idee wie Sinterklaas is en Zwarte Piet is degene die met kleine koekjes strooit. Voor hem begint het feest pas en hij moet vooral nog even denken dat Zwarte Piet zijn trein door de schoorsteen heeft gegooid en niet papa en mama. En welke kleur Piet de komende jaren gaat krijgen? Zwart, regenboog of paars met gele stippen? Dat zal hem, net als alle andere kleine kinderen van Nederland, waarschijnlijk volledig worst wezen.

Hoe het nu verder moet? Hoe ga je als ouders om met deze overgang? Tja, het cadeautjes krijgen kan natuurlijk niet ‘ineens’ stoppen. En je schoen zetten, dat is veel te leuk voor Djazz. “Wij hoeven geen cadeautjes meer in onze schoen hoor, maar wel heel veel pepernoten”, aldus zijn zussen. We zullen er een andere draai aan moeten gaan geven in de toekomst. Knutselen doen ze graag en de oudste heeft haar vuurdoop (en wij daarmee ook) al gehad op school, dus ik zie de surprisebui al hangen. Geloofde ik nu nog maar in Sinterklaas, dan kon ik misschien nog wat extra tijd vragen.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen.