Drie meiden… oog om oog, tand om tand. Een principe dat ik niet uitdraag, laat staan steun. Drie pubers bij elkaar is soms vragen om problemen.

Wat ooit één meidenteam was lijkt te zijn opgesplitst in individuele kemphanen (of zijn het dan kippen?) die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Gesprekken volgen elkaar in hoog tempo op. Mijn moeder zei ooit: “er bestaat geen boek dat uitlegt hoe je de perfecte ouder kunt worden. Er bestaan geen perfecte ouders maar ook geen perfecte kinderen.” Daarom doen we maar wat wij denken dat goed is. De recensies krijgen we wel wanneer de jeugd volwassen is.

Hun broertje is heilig. Die is nog klein en laat zich de aandacht van drie extra moedertjes lekker aanleunen. Hij is belangrijk, maar na speelafspraakjes op verschillende adressen krijg ik steevast te horen “rijd maar door, haar hoef je niet op te halen.” Zelfs de tweeling is het steeds vaker oneens. “Verbeter de wereld, begin bij jezelf,” roept mama dan maar. Soms werkt het, soms houd ik wijselijk mijn mond want de muur praat niet terug.

Een vriendin adviseerde jezelf de vraag te stellen: “kies ik voor gelijk of kies ik voor geluk?” Toe te passen in zowel privé als werksituaties. Ideaal! Totdat ik deze vraag lanceerde bij mijn dochters en er eentje riep: “ja maar mama, ik word erg gelukkig wanneer ik mijn gelijk krijg.”

De kinderen van de nieuwe generatie: ze groeien op in een wereld die steeds harder lijkt te worden. Toch zie ik van binnen nog steeds de kleine wereldverbeteraar. Deze kant mag niet verloren gaan. Dit is de tijd waarin ze zoeken naar waar hun persoontjes thuishoren in de grote wijde wereld.

We leven in een wereld waar clowns als Donald Trump de macht in handen hebben en vrede ondergeschikt lijkt te zijn aan prestatiedrang, vergelding en ego. Maar er is ook verzet. Er is behoefte aan spiritualiteit en verzachting van de samenleving. Welke tendens zal winnen? Wie is het sterkst?

Hoe voeden we onze kinderen op? Met welke stroom gaan we mee? Facebook staat al jaren vol berichten over ‘de Zwarte Pietendiscussie.’ Hier heb ik de buik van vol. Het is een Nederlandse traditie en ook wij vieren deze ieder jaar. Overal hoor je dat je met je tijd mee moet gaan, waarom dan niet hier? Er zijn mensen die hier jaarlijks echt last van hebben. Wanneer er direct of indirect een link naar het slavenverleden van Nederland kan worden gelegd, waarom kan er dan niet gekeken worden naar een acceptabel alternatief voor beide partijen? Kinderen interesseert het niet welke kleur de Pieten hebben zolang deze maar zorgen voor snoep en cadeaus. Het leven is te kort voor dit soort onnodige discussies, heb respect voor elkaars mening, los het op en ga verder.

Toen besloten werd dat Lili en Howick, de Armeense kinderen die eigenlijk hun hele jeugd in Nederland zijn opgegroeid, mochten blijven ging er een luid gejuich op in ons land. Eindelijk gerechtigheid. Over alle andere vluchtelingen die ‘zomaar ons land binnendringen en onze woningen, banen en ga zo maar door opeisen’ blijven de meningen echter verdeeld. Niemand bepaalt zelf waar zijn of haar wieg staat, dus laten we blij zijn dat we in vrijheid zijn geboren en deze mensen waar mogelijk helpen.

De toekomstige wereldleiders worden nu opgevoed. Onze kinderen zullen een rol spelen in de samenleving van de volgende generatie. Hoe groot of klein deze rol ook mag zijn, wij als ouders bepalen mede de toon die wordt gezet voor de toekomst. Laten we deze taak niet onderschatten.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen.