De verjaardag van de tweeling nadert met rasse schreden. “Hebben jullie al ideetjes voor een cadeau?”, opper ik voorzichtig. In gedachten bereid ik me voor op een retourtje Intertoys. De reactie komt sneller dan verwacht: ”Ja mama, wij willen allebei graag een goudvis.”

Vele soorten huisdieren passeerden in mijn leven de revue en er was slechts één eis: ze moesten aaibaar zijn. Vissen waren leuk om naar te kijken, maar voor een knuffel gaven ze nooit thuis. Afijn, het is de verjaardagswens van Jodi en Evy en zij hebben hun zinnen gezet op deze gevinde beestjes. Hoog tijd om ons te verdiepen in de wondere wereld van de goudvis.

Het begint met een kom, althans dat was de gedachte. Manlief en ik plaatsten advertenties op internet op zoek naar een gratis vissenkom. Dit ontketende een flinke discussie. Wilden we onze visjes echt (g)een leven geven in een ronde kom? Als leek leerde ik dat dit zielig is, door de glazen bolle vorm ziet de vis alles wat van buiten komt alsof hij door een vergrootglas kijkt.  Bovendien kan hij zich niet verschuilen wat stress oplevert. Gelukkig bood er vrij snel iemand een mooie vierkante bak aan en was een thuis voor de visjes gevonden.

Niet alleen Jodi en Evy, maar ook broertje Djazz van twee was enthousiast geraakt over de toekomstige huisdieren. Hij wilde graag mee ‘visjes koken’ (kopen). We wisten inmiddels dat we in ieder geval een zuurstofrijk plantje moesten hebben, steentjes om de bodem mee te bedekken en natuurlijk voer. Twee stuiterende meisjes en mama vertrokken samen op missie: visjes ‘koken.’ Het werden twee mooi oranje sluiervissen. Visje nummer één had een vlek op het staartje en werd toepasselijk ‘Vlekje’ genoemd, visje nummer twee had meerdere vlekjes op het staartje maar ook een oranje bult op zijn kopje en kreeg de naam ‘Mandarijn’ toegemeten. Arm beestje, nu al voor het leven getekend.

Het oorspronkelijke plan om de vissen op de kamer van de meiden te zetten, bleek iets te optimistisch. De bak met water was niet alleen loodzwaar, maar met lopen klotste het water alle kanten uit. Eenmalig twee verdiepingen omhoog klotsen was tot daaraan toe, maar het idee dat dit een terugkerend ritueel zou worden met het schoonmaken maakte ons niet zo blij. Een mooi plekje in de woonkamer zou het gaan worden. En zo vonden onze sluiervriendjes hun nieuwe thuis naast de televisie met uitzicht naar buiten. “Twee korreltjes per vis, per dag en alleen jullie voeren meiden en niet met Djazz erbij, is dat duidelijk?” Ja hoor, harstikke duidelijk.
Tien minuten later rent Djazz voorbij met een vol potje visvoer en voorkomen we nog net op tijd dat de hele inhoud in het water verdwijnt. “Djazz boos, Djazz ook visjes voeren.”
Inmiddels is ook dat kwartje gevallen en voeren twee trotse meisjes iedere dag hun eigen visje.
Vlekje en Mandarijn, welkom in onze familie.

Door: Sonja

Sonja, bouwjaar 1974 en moeder van Mindy (2007), tweeling Jodi en Evy (2009) en charmeurtje Djazz van 2016. Gelukkig getrouwd en 32 uur per week werkzaam als marketingspecialist bij een touroperator & maatwerkspecialist. Zij neemt ons, in haar blogs, mee in haar leven als trotse mommy van 4 kinderen.