Column | Station scènes – deel 2 Columns Headlines by Redactie MommyOnline - Daar zijn we weer. De vorige blog had ‘deel 1’ in de titel en beloofde een deel 2. Dus bij dezen. En nee, dit is geen tikfout. Bij dezen wordt echt met een ‘n’ erachter geschreven. Weet bijna niemand en bijna niemand schrijft het dus ook zo. Bij dezen komt uit het oud Nederlands, toen we nog met naamvallen werkten. Die goede oude tijd zeg maar. Toen de lucht nog schoon was en de guldens nog van hout. Gulden, zegt u? Juist. Inmiddels zijn we weer op het station aangekomen. Sterker nog, we zijn in de trein. En in de trein heb je vaste rituelen. Dat is trouwens een contaminatie. Of pleonasme, daar wil ik van af zijn. Rituelen zijn dingen die je meestal op een vast tijdstip doet. Waardoor je dus met vaste rituelen hetzelfde zegt. Net als groen gras of witte schimmel. Afijn, u zoekt het maar na. De trein. De trein nadert het station en vermindert zijn snelheid. Wanneer je op dat moment je ogen goed de kost geeft, zie je dat de passagiers die bij het volgende station willen uitstappen al ruim (en dan bedoel ik RUIM) van te voren op zijn gaan staan. Ze hebben hun spullen gepakt, jas aangetrokken en lopen linea recta naar de hel die ‘tussenstuk’ heet. Tenminste, ik denk dat het zo heet. Het heeft vast een sexier naam dan dat, maar ik kom er even niet op. En Google ook niet. Het tussenstuk dus. Mensen kiezen er steevast vrijwillig voor om ruim voordat de trein is aangemeerd, in het gedeelte tussen de treincoupés te gaan hangen. Want meer dan dat is het niet. Je kan je niet echt lekker vasthouden, behalve aan elkaar. Dat gebeurt dan helaas weer niet. Soms valt er iemand half om en die wordt dan knullig bij zijn elleboog opgevangen. Men grijnst wat en kijkt verder vooral schaapachtig om zich heen. Het is blijkbaar not done om een gesprek te voeren in het tussenstuk. Net als in het bubbelbad. En ondertussen maar turen door de ruitjes van de treindeuren. De spanning neemt langzaam toe: aan welke kant komt het perron en sta ik hier dan strategisch goed opgesteld? Wie staat er dichtbij de deurknop en wie gaat daar straks op drukken? En op welke van de twee? Je hebt blauw en geel. Geel is om de boel te openen, dan weet u dat vast en hoeft u niet zo te zweten, mocht u voor de keuze komen te staan. En wanneer druk je? Je hebt types die al ruim van te voren hun vinger op de knop duwen, maar de deur gaat pas open, na een bepaald soort geluidje van de trein. Een soort zucht. Een soort ‘jongens, we zijn er, het is weer gelukt’ geluidje. En met een nog grotere zucht openen de treindeuren zich, waarnaar de passagiers naar buiten kunnen. En daar lopen ze dan direct in de armen van de meeloper, de blokkeerbaas, de ik-ga-vast-dude en -gelukkig maar-… de afwachter. Ik wens u wederom een fijne reis! Geschreven door Renate Pauw Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Dat tussenstuk heet het balkon. Echt waar, zoek maar op ‘balkon trein’. En ik reis vrijwel iedere dag met de trein dus herken inderdaad veel! Ook in de typetjes: ook ik maak me soms schuldig aan meelopen. Dat doe ik als ik bijvoorbeeld per se in de stilte-coupe wil zitten en een goed plekje wil bemachtigen omdat ik van Hengelo naar Den Haag moet (een reis van 2,15 uur die ik wekelijks maak). Maar voor de ingang staan, terwijl er mensen uit moeten stappen, tja, dat is gewoon een beetje dom. Vaak zijn dit mensen die niet zo geroutineerd treinreizen (bijvoorbeeld groepje oma’s op een uitstapje) of gewoon heel erg onbeschoft zijn. En opstaan voordat de trein het station binnen rijdt: ja, dat gebeurt heel vaak! Dat zijn mensen die a) bang zijn dat ze hun aansluiting missen doordat andere reizigers heeeel langzaam de trein uitstappen b) zelf heeeel langzaam zijn dus maar vast opstaan. Soms is het ook nodig als het hele gangpad vol staat met mensen: voor je het weet ben jij nog niet bij de uitgang terwijl er al drommen mensen naar binnen stromen. Help! Ook interessant fenomeen: mensen uitschelden die in de stilte-coupe lawaai maken. Echt, ik heb mensen bijna bedreigd zien worden doordat ze fluisterden met elkaar. Als je graag wil dat iemand zich anders gaat gedragen, is de beste manier om dat te bereiken, nog steeds de hoffelijke manier: ‘Mevrouw, ik weet niet of u het gezien heeft, maar dit is een stilte-coupe’. ‘Oh, nu zie ik het pas, sorry’. ‘ Als u wilt praten kunt u het beste even een stukje verderop zitten, achter de tussendeur is het geen stilte-coupe meer.’ Of: ‘wilt u misschien iets zachter fluisteren aan de telefoon?’. ‘ Maar.. ik fluisterde niet…Oh! Sorry!’. Of: ‘ Zou je misschien de muziek iets zachter willen zetten? Dit is helaas niet mijn favoriete nummer.’ ‘Maar natuurlijk, geen probleem’. Dit zelfde werkt ook goed bij mensen die voordringen, heel overdreven hoffelijk doen: ‘ Maar natuurlijk, gaat u voor’ (terwijl je een buiging maakt en naar achteren wijkt). En verder: mensen continu aankijken als je tegenover elkaar zit, is niet hoffelijk, net zo min als meelezen op iemands scherm. En het is zeker niet nodig om overdreven veel DNA achter te laten in de trein door: nagels vijlen, neuspeuteren, uitgebreid je haar krabbelen omdat je roos -en jeuk- hebt , of je haar te borstelen. De trein mag misschien voelen als thuis komen, je bent, helaas, nog niet thuis. Ditzelfde geldt voor het verspreiden van geur: geen deo opspuiten, nagels lakken of nagellak verwijderen, geen parfum op doen, en zeker geen frietje met mayo eten (die zure geur na 15 min, bah!). Dus: wees hoffelijk en beleefd en veroorzaak niet meer overlast dan strikt noodzakelijk. Het is al erg genoeg dat we zo op elkaars lip zitten.
