Zodra er kinderen zijn veranderd je huis in een speelgoedwinkel. Iets dat we helemaal zelf creëren. Kinderen hebben zoveel speelgoed dat ze onderhand niet meer weten wat ze moeten gaan doen en dan gaan ze zich vervelen. “Mama! Ik verveel me zo! Ik heb echt helemaal niks te doen. Wat zal ik eens gaan doehoen?”

Nu las ik dat verveling goed is voor de creatieve ontwikkeling. Ik denk dat mijn kinderen buitengewoon creatief gaan worden want ze weten nooit wat ze moeten gaan doen. En als ík dan iets heb bedacht wat ze kunnen gaan doen, en het heeft hun goedkeuring dan moet ik altijd meedoen, meegaan ,meehelpen of op zijn minst komen kijken. En telkens is dit van korte duur. Het enige waar mijn oudste zoon uren mee bezig kan zijn is het bouwen van Lego en mijn jongste zoon is uren stil met frummelen. Frummelen is bijvoorbeeld een klein touwtje proberen door een nog kleiner gaatje te wurmen waarna het op een onmogelijke plek moet worden vastgemaakt, zodat het moeilijk wordt om het met een klein takje te raken. Zoiets. Het komt daarentegen zelden voor dat ze tegelijkertijd druk bezig zijn dus er is er altijd wel eentje die zich ‘verveelt’.

Ik verveelde me vroeger nooit. Ik was altijd bezig. Met mooi weer was ik buiten en met slecht weer was ik binnen aan het knutselen, tekenen of lezen. Mijn man verveelde zich vroeger ook nooit. En wij hadden toch echt niet de hoeveelheid speelgoed wat onze kinderen hebben. Dus waarschijnlijk ligt het daaraan. Ze hebben te veel.

Toen ik voorzichtig begon over kindjes die blij zouden zijn met hun overtollige speelgoed omdat ze het zelf gewoonweg niet hebben, keken vier ogen me aan alsof ze water zagen branden. Kindjes zonder speelgoed of met veel minder speelgoed, bestaan gewoonweg niet in hun wereldje. Dat is onmogelijk. En hun speelgoed afgeven? Ik leek wel niet goed wijs. Ik besloot het over een andere boeg te gooien en vroeg: “Wat als jullie nou weinig speelgoed zouden hebben? Dan zouden jullie toch ook blij zijn als andere kindjes jullie iets zouden geven?” En toen viel het kwartje. Dus we besloten om speelgoed waar ze echt niet meer mee speelden in een grote doos te doen en weg te brengen zodat het op een goede plek terecht zou komen. En op dat punt zijn we nooit beland. Want ineens was al dat speelgoed waar ze jaren niet naar omkeken weer erg leuk en werd er weer uitgebreid mee gespeeld.

Dus een tip voor iedereen met kinderen die zich vervelen: ga kijken wat ze willen weggeven en je hoort ze voorlopig niet meer.
En voor de kindjes met weinig speelgoed: het komt eraan, dat beloof ik jullie. Zodra mijn kinderen zich weer vervelen, en dat gaat echt geen weken duren, dan komt hun speelgoed jullie kant op.

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.