Ik ben een schuimbekker: tijdens het tandenpoetsen fabriceer ik een enorme hoeveelheid schuim, wat zich dan verzamelt rondom mijn mond. Vervolgens spoel ik dat met veel water en lawaai weer uitgebreid weg. Voor mij is dit, sinds ik tandenborstel van tandpasta weet te onderscheiden, de normaalste zaak van de wereld. Ik ben er echter achter gekomen dat niet iedereen schuimbekt bij het poetsen.

Tijdens een vriendinnenweekend, waarin wij ons volledig vol hadden laten lopen met thee (jasmijn, sterrenmunt, zoethout, kamille, rooibos…och, wat een feest), kwam het onderwerp tandenpoetsen ineens aan de orde. De ruige weekenden waarin we wijn dronken en de lekkere kerels ter sprake kwamen, liggen blijkbaar ver achter ons. Afijn….een vriendin zei ‘ik begrijp niet waarom sommige mensen zoveel schuim produceren bij het tanden poetsen.’ Er ontstond een soort van gesprek met de rest, maar ik zweeg en zakte steeds verder weg in de kussens van de bank, vastbesloten tanden te gaan poetsen als niemand het zag.

Blijkbaar is het toch een dingetje. Ik kan me herinneren dat mijn huisgenoot het altijd vreselijk goor vond wanneer ik tandenpoetsend door het studentenhuis banjerde. Maar ik kletste liever nog even met mijn medebewoners dan dat ik drie minuten lang in de schimmelige badkamer moest loeren naar mijn eigen spiegelbeeld.

Het nadeel van schuimbekkend je tanden poetsen is dat de kans op knoeien best groot is. De klodders landen ook altijd midden op je kleren en dan moet je gelijk aan de slag. Met veel water de boel weg boenen, want tandpasta… ‘dat gaat er nooit meer uit!’. Welke moeder heeft het niet geroepen…

Leergierig als ik ben, heb ik laatst een poging ondernomen om als een dame te poetsen. Ik hield halsstarrig mijn lippen (uiteraard niet mijn tanden) op elkaar en borstelde ondertussen systematisch langs mijn de tanden en kiezen. Echter, ik produceerde nog steeds een enorme hoeveelheid schuim. En waar laat je dat dan? Ja, in mijn mond. Helaas had ik weer net die tandpasta te pakken met een dusdanige chemische samenstelling dat de fluoride aardig mijn bek uit brandde. En aangezien ik redelijk ver van de badkamer was afgedreven, moest ik ook nog een sprint naar de wasbak trekken om me daar al proestend te ontdoen van de hoeveelheid schuim die ik net iets te lang in mijn mond had opgeslagen. Nee, niks voor mij, dat nette tandenpoetsen met een gesloten bekkie. Vanaf nu zeg ik volmondig ja tegen mezelf als schuimbekker.

Geschreven door Renate Pauw