Een dagelijks terugkomend probleem is het bedenken van het menu. Ik weet dat er mensen zijn die aan het begin van elke week, van dag tot dag bedenken wat ze gaan eten die week, en ik zou willen dat ik dat kon. Hoe handig zou dat zijn. Je hoeft maar één tripje naar de supermarkt te maken die week, met een lijstje waar alles opstaat wat je nodig hebt omdat je het weldoordacht hebt opgesteld. Geen discussies meer want op het briefje staat dat we woensdag bloemkool eten en geen frietjes.

Helaas werkt dat niet bij mij. Ik ben blij als ik ’s middags om 15.00 uur weet wat we om 17.00 uur eten. Ik hou niet van koken, ik kan het ook niet en de gasten in restaurant Janneman zijn uiterst kritisch. Waar de een smult van groenten en fruit, zo krijgt de ander bijna een rolberoerte van elk stukje rood, groen of oranje ‘spul’ in zijn eten. Daar waar de ene smult van vlees, zo trekt de ander zijn kleine neusje op bij veel dingen die vroeger hebben gedarteld in een wei en/of bos, dan wel op elkaar gepropt hebben gezeten in een mega stal. En dan ben ik zelf ook een kieskeurige eter. Ik lust ook niet alles.

Qua koken ben ik makkelijk. Ik ben een makkelijke koker. Het moet snel klaar en niet te ingewikkeld zijn, want dan mislukt het gegarandeerd. In het weekend wil ik wel eens een culinaire uitspatting maken en iets fabriceren dat iets meer tijd kost maar over het algemeen schroom ik niet om aardappelpuree uit een pakje klaar te maken. Nu vind ik het eten van weinig vlees geen probleem. Weinig groenten en fruit daarentegen wel (roept de vrouw die puree maakt uit een pakje). Tijd om iets nieuws te proberen. En wel in de uitgekookte, uiterst slinkse, doch geniale vorm van een groenteburger. “We eten hamburgers,” riep ik al gniffelend vanuit de keuken naar mijn zoon. Een blij gezichtje keek om het hoekje van de keuken, en wierp een blik in de pan. “Zijn dat andere hamburgers dan normaal?” vroeg hij meteen met argwaan. “Ze zien er anders uit maar ze smaken precies hetzelfde hoor,” loog ik alsof het gedrukt stond. Nog steeds op zijn hoede verliet hij de keuken en ik wist dat ik niet geraffineerd genoeg bezig was. Mijn zoon laat zich wat eten betreft niet voor de gek houden. En nadat hij boos en kokhalzend zijn bestek op zijn bord gooide en riep dat dat écht wel geen hamburger was, en ook ik moeite had met het doorslikken van het spul besloot ik dat het genoeg was zo. De ene is de andere nou eenmaal niet. De ene lust groenten en de andere weer niet. Het zij zo. Beiden hebben zo hun eigen, andere kwaliteiten. Zolang ze gezond zijn en gezond blijven ga ik me er niet meer druk over maken, en dat lost dan ook meteen het dagelijkse probleem op. Want voortaan eten we gewoon elke dag iets wat IK lekker vind. Smakelijk eten!

 

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.