“Dit zijn stress/burn out klachten, dus een duidelijk teken dat je het rustiger aan moet gaan doen” aldus mijn huisarts.

Opgelucht dat er met mijn hart niks mis is en ik geen hartaanval aan het krijgen ben, ga ik terug naar huis en denk na over de opdracht die ik zojuist kreeg. Rustiger aan doen? Hoe dan? Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb het “afspraken verzetten debacle” geloof ik wel onder controle. Geen klanten op zaterdag en zondag plannen lukt me inmiddels redelijk goed. Niet altijd, maar het gaat de goede kant op. De jongens zijn inmiddels groot genoeg om zelf ’s morgens of ’s avonds op de kalender te kijken zodat ze weten wat ze mee moeten nemen naar school. Dat is tenminste iets. Dan hoef ik daar niet meer aan te denken. En dan? Ik weet het echt niet.

Vriendin M duwt me op een ochtend op school een boek in mijn handen: “Lees dit maar eens.”
“Nooit meer druk” lees ik op de kaft. Mijn eerste reactie is dat ik echt geen tijd heb om een boek te lezen maar ik besluit het toch maar mee te nemen. Eenmaal in de klas werpt een andere moeder een blik op het boek en vraagt “Heb je het zo druk dan?” Eventjes weet ik niet hoe ik hierop moet reageren. Of ik wel wil reageren. Ik vind dat namelijk een stomme vraag, en ik heb geen tijd en vooral geen zin om die vraag te beantwoorden in de vroege ochtendgloren, maar volgens mij bedoelt ze het goed. Ik geef aan dat ik naast mijn gezin, 2 banen heb en hier 7 dagen per week mee bezig ben, alhoewel ik de zondag al geschrapt heb, althans dat probeer ik. Ze kijkt me even met grote ogen aan en vertelt dan dat haar vriend in hetzelfde schuitje zit, en nu voor een week in zijn eentje naar de Dominicaanse Republiek is vertrokken. Gewoon. Om tot rust te komen.

Een week weg in mijn eentje? En dan? Een week voor me uit staren? Op het strand? In de zon? Met een cocktail? Luisterend naar de zee? Alleen? Helemaal alleen? Ik krijg al heimwee als ik er aan denk. Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren en met het boek onder mijn arm geklemd vertrek ik naar huis.

Ik moet gewoon nog beter plannen. Dat is het. Een weekje weg naar een paradijselijk oord is dan echt niet nodig. Time management heet dat. Als ik de tijd heb ga ik me hierin verdiepen. Ik blader even in het boek en zie al snel staan: “Je hebt natuurlijk geen tijd om dit boek te lezen.” Mijn aandacht is getrokken en lees dan dat time management geen zin heeft omdat je dan waarschijnlijk nog meer gaat doen omdat je je tijd zo goed gemanaged hebt, en dus meer vrije tijd hebt. Klinkt logisch maar je hebt er niks aan. Verder lees ik nog een berg hopeloos gelul. De schrijver is duidelijk zelf nog op zoek, want alle tips en ideeën worden met de grond gelijk gemaakt. Ik sluit het boek, stort me op het zoveelste to do lijstje, werp een blik in mijn bomvolle agenda, in mijn mailbox, in de lege koelkast, en naar de puinhoop in huis. En opeens klinkt een week Dominicaanse Republiek in mijn eentje toch zo gek nog niet.

Mijn naam is Sandy J. Ik ben moeder van 2 jongens, parttime werknemer en sinds 2 jaar ondernemer. Hoe ik dat doe? Als ik heel eerlijk ben weet ik dat zelf nog niet. Ik probeer alle ballen in de lucht te houden maar er valt er uiteraard af en toe eentje op de grond. Ik heb al een aantal jaren columns geschreven voor mommyonline, wat uiteindelijk resulteerde in een boek. Deze columns gingen vooral over het moederschap. Deze keer ga ik ook schrijven over het moederschap, hoe ik dit probeer te combineren met mijn werk, dingen die mislopen door mijn zwangerschapsdementie (wat na 7 jaar nog steeds aanwezig is), het leren ondernemen en vooral mijn kijk daarop, en mijn twijfel of het misschien niet allemaal te veel is.