In de kleedkamer heb ik al moeite om me in te houden. Ik heb iets voelen trillen in mijn jaszak en de verleiding is groot om even te checken wat er aan de hand is. Terwijl mijn dochter weg loopt om te gaan plassen, heb ik even tijd over. Snel graai ik in mijn zak, trek mijn mobiel uit zijn hoesje en veeg verwachtingsvol over het scherm. Mmmm, iemand heeft een berichtje op facebook geliked, niks bijzonders dus. Ik voel een lichte teleurstelling, ik had gehoopt op een berichtje in de vorm van een reactie, sms of een whats-app.

Nadat dochter door de badjuf is opgehaald loop ik zoals gewoonlijk naar de kantine. Deze keer echter met veel minder tegenzin dan in de voorgaande weken. Deze keer verkeer ik in aangenaam en vooral vermakelijk gezelschap. Deze keer hoef ik me niet te vervelen integendeel. Ik heb de keus uit tientallen spelletjes die ik kan spelen en een veelvoud aan vrienden met wie ik gesprekken kan voeren en kan delen hoe saai zwemles wel niet is. Tot mijn verbazing heb ik deze keer zelfs de beschikking over een plekje bij het raam. Ik zet me neer net als een andere moeder tegenover mij en ik voel iets van teleurstelling.

“Shit, ik kan het toch haast niet maken om met mijn telefoon in de weer te gaan als er iemand tegenover me zit. Zul je net zien, heb ik eindelijk zo’n mobiel die ik altijd al heb willen hebben, kan ik er beleefdheidshalve nog mijn voordeel niet mee doen.”

Groot is mijn opluchting als de dame tegenover mij, na de verplichte beleefde knik en begroeting, haar telefoon tevoorschijn haalt en enthousiast met haar vinger over het scherm begint te vegen. Yes, als zij het mag, mag ik het ook. Oh, bijna vergeten om lief naar mijn dochter te lachen die me een kushandje stuurt terwijl ze voorbij komt zwemmen. Ik voel iets van schaamte. Zit ik eindelijk aan het raam, zou ik door die telefoon haast de zwemkunsten van mijn dochter vergeten te bekijken. Ik besluit van de nood een deugd te maken en mijn mobiel in te zetten om een foto van haar te maken terwijl ze voorbij zwemt en natuurlijk meteen met al mijn vrienden te delen op facebook. Ondertussen lukt het me ook nog om iets van een gesprek op gang te houden met de moeder tegenover mij. Ik geloof niet dat het veel uitmaakt wat we tegen elkaar zeggen aangezien we er allebei maar voor de helft of eigenlijk voor een derde, met onze aandacht bij zijn. Ik probeer mijn aandacht zo eerlijk mogelijk te verdelen. Van mijn overbuurvrouw naar mijn dochter terwijl ik ondertussen met mijn vingers reageer op een reactie op mijn foto op facebook. Mijn overbuurvrouw doet ondertussen waarschijnlijk ongeveer hetzelfde.

Het moet eigenlijk niet gekker worden. Een paar maanden geleden, toen ikzelf nog in het bezit was van een aftandse, verouderde en zeer beperkte Nokia, zou ik dit soort gedrag belachelijk hebben gevonden. “Dat doe je toch niet, tegenover elkaar aan tafel zitten en allebei druk in de weer met zo’n stom telefoontje.” Ik vond het ronduit belachelijk en te triest voor woorden. Terwijl ik een laatste blik werp op mijn samsung en hem met een gevoel van spijt terug prop in zijn hoesje lijken dat soort opmerkingen zwaar achterhaald en bovendien zo 2012…