Het valt lang niet altijd mee om het goed te doen en dat geldt zeker voor het opvoeden van je kinderen. Als jezelf vindt dat je het goed doet vinden je kinderen het niks en andersom geldt meestal hetzelfde. Om nog maar te zwijgen over betweters en zogenaamde ervaringsdeskundigen die bij een ander altijd precies weten te vertellen hoe het moet en hoe zij het zouden hebben gedaan…maar zelf overduidelijk in gebreken zijn gebleven.

Ik vind het vooral belangrijk dat ik mijn kinderen een gezonde dosis zelfvertrouwen meegeef. Zelf weet ik als geen ander hoe moeilijk het is als het daaraan ontbreekt. Maar ja, hoe doe je dat. Ik doe mijn uiterste best om mijn kinderen te prijzen en ze complimentjes te geven op zijn tijd. Maar net als ik vind dat ik het behoorlijk goed doe dan loop ik zo’n moeder tegen het lijf die onophoudelijk haar kind loopt op te hemelen.
‘Het is zo’n geweldig joch, ik overdrijf niet hoor, het is gewoon een natuurtalent. Ja Peter, vertel maar eens tegen deze mevrouw hoe goed jij kunt zwemmen.’

Tja…zo ben ik absoluut niet. Als mijn kinderen ergens goed in zijn dan zeg ik dat wel maar om er nou continu over op te scheppen, dat zit simpelweg niet in mijn aard. Als dan ook nog blijkt dat Peter helemaal niet zo goed is als zijn moeder iedereen wil laten geloven dan begin ik pas echt aan mezelf te twijfelen. Mijn kind doet het veel beter dan die van haar maar ik sta daar maar zo’n beetje schouderophalend te zwijgen en hem hooguit een keer zachtjes te vertellen dat hij het al best goed kan. Ondertussen staat die andere moeder naast me haar zoon stoïcijns te vertellen dat hij de allerbeste is. Het jochie glundert van oor tot oor en blaakt van zelfvertrouwen terwijl mijn zoon niet verder komt dan een vage glimlach.

Maar hoe kan het nou goed voor je zelfvertrouwen zijn als die is gebaseerd op gelogen feiten. Ooit zal een leeftijdgenootje of een andere moeder of een trainer toch eerlijk tegen het jochie vertellen dat hij helemaal geen natuurtalent is, dat hij maar een middenmoter is of misschien zelfs ronduit slecht. Ik kan me voorstellen dat die ontdekking voor zo’n kind traumatisch is. Jarenlang is hem voorgehouden dat hij zo goed was, hij is er zelf in gaan geloven en er zelfs over heeft opgeschept om vervolgens genadeloos met de waarheid te worden geconfronteerd.
Maar ja, je kind ronduit en onomwonden vertellen dat hij ergens niet goed in is, is ook niet echt bevorderlijk voor zijn zelfvertrouwen.

Volgens mij ligt de waarheid ergens in het midden. Er is niets mis mee om eerlijk te zijn tegen je kind en gewoon toe te geven dat hij er iets minder goed in is dan sommige anderen. Zolang je hem of haar maar duidelijk maakt dat het niet uitmaakt of hij er goed of slecht in is. Zolang hij of zij maar weet dat hij goed is zoals hij is, ook al is hij een beroerde voetballer en zwemt hij als een krant. Ook als hij niets presteert is hij uitmuntend. Hij is geweldig, formidabel en perfect gewoon omdat hij zichzelf is.
Straks als hij groot en volwassen is dan heeft hij er juist baat bij als hij van zichzelf heeft leren houden zoals hij is. Hij zal tot een evenwichtige volwassene uitgroeien als hij zijn zwakke punten kent en kan accepteren dat er altijd mensen zijn die beter zijn in bepaalde dingen dan hij.

Ik roep mijn zoon bij me, trek hem even stevig tegen me aan terwijl ik hem in zijn oor fluister: ‘Dat heb je goed gedaan jongen, mama is trots op jou.’