Ik lig voor het eerst met mijn hoofd op jouw blote borst. Ik hoor je hart kloppen en dat maakt me rustig. Je geurt doet me denken aan het liefste wat er op aarde is. Vragend kijk ik je aan en ik merk een soort van vertrouwen in je ogen. Ik probeer je glimlach op je zachte mond te beantwoorden, maar ik weet nog niet zo goed hoe ik dat moet doen.

Je pakt mijn hand vast en streelt vol bewondering mijn vingers. Je andere hand aait zachtjes over mijn haar. Ik ben voor het eerst bij jou en weet nu meteen al, dat ik je nooit meer kwijt wil. Je zegt met een zachte stem, lieve woorden tegen me en alhoewel ik ze niet goed kan verstaan, weet ik zeker dat jouw woorden de mooiste zijn die er klinken.

Ook al hebben we nog nooit eerder echt kennis gemaakt met elkaar, instinctief weet ik dat dit jij het mooiste bent wat er op aarde bestaat. Ik weet dat je me nooit pijn zult doen, dat je me onvoorwaardelijk zult accepteren en waarderen. Zelfs al doe ik de dingen ongedwongen. Ik vertrouw erop, dat je mij vertrouwt. Ik zal altijd mijn allerbest doen. En ik ben blij dat ik niet meer bang hoef te zijn, omdat jij altijd voor mij door het vuur zult gaan.

Dit eerste intieme moment staat als een rots vast in de aarde. Dat is iets wat niemand ons meer kan afpakken.

Andere koude handen tillen mij van jou weg en ik begin heel hard te huilen, want ik wil niet bij je weg. Dan hoor ik jouw stem die de allermooiste klank bezit. Je zegt: “Stil maar lieffie, de verloskundige moet je even nakijken, straks mag je weer bij mamma zijn”..