Angel was na een zwangerschapsduur van zevenentwintig weken en drie dagen geboren. Niet geheel onverwacht, wij waren er namelijk op voorbereid dat hij te vroeg geboren zou worden. Tijdens de zwangerschap ben ik meerdere malen opgenomen. Zo was ik met drieëntwintig weken opgenomen en kreeg ik weeën remmers toegediend. Na ruim een week in het ziekenhuis gelegen te hebben werd ik met bedrust naar huis gestuurd. Uiteraard hadden we gehoopt dat Angel pas na 32 weken zwangerschapsduur geboren zou worden, maar helaas.

De bevalling kondigde zich heel onverwacht aan. Rond tien uur in de ochtend begon het. Na telefonisch contact met het ziekenhuis werden wij in het ziekenhuis verwacht. Onderweg naar het ziekenhuis waren de weeën in een rap tempo toegenomen. In het ziekenhuis aangekomen moesten we in de onderzoekskamer wachten omdat alle verloskamers in gebruik waren. Ik weet nog heel goed hoe ik op het onderzoeksbed lag te schudden van de zenuwen. Alleen de gedachte dat ik ging bevallen maakte mij doodsbang! Nog totaal niet voorbereid om te bevallen. In mijn hoofd was het niet acceptabel, ik was tenslotten pas zevenentwintig weken zwanger en mijn baby was nog lang niet volgroeid. Én het feit dat mijn baby in een stuit lag maakte het niet makkelijker op. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik in paniek raakte. Het was allemaal heel onwerkelijk. Meer een boze droom.

Alles ging heel snel. Op het moment dat ik de eerste persdrang kreeg raakte ik volledig in paniek. Ik schreeuwde het uit. Ik wist niet wat ik moest doen, want meepersen mocht nog niet en mijn vruchtwater was nog niet gebroken. Hijgend en schreeuwend werd ik op het verlosbed gelegd en naar een verloskamer gereden. Ik had het hartstikke koud en stond op het punt een kind te baren dat nog lang niet volgroeid was. Het voelde zo oneerlijk aan om voor een tweede keer een vroeggeboorte mee te maken. Daarnaast was ik doodsbang na de bevalling afschied van mijn baby te moeten nemen. Met een zwangerschapsduur van zevenentwintig weken kan het alle kanten op met de baby.

De bevalling viel me erg zwaar. De angst om mijn baby te verliezen zorgde ervoor dat ik volledig in paniek raakte. Ik ergerde me ronduit aan alles. Zelfs de aanmoedigende aanraking van mijn partner voelde onprettig en ik irriteerde me. Ondanks dat ik tien centimeter ontsluiting had, was mijn vruchtwater niet gebroken. Maar ondertussen werden de persweeën steeds ondragelijker. De verloskundige besloot daarom me een handje te helpen door tijdens een perswee mijn vruchtwater te breken. Op het moment dat ze dat deed hád ik geen pijn, ik wás pijn in eigen persoon. Ik flipte en schoot met grote kracht naar het hoofdeinde van het verlosbed. De gynaecologe en de verpleegster moesten mij met veel kracht terug trekken. Gelukkig was die pijn niet voor niets geweest, mijn vruchtwater was daardoor wel gebroken. Ik voelde een hele warme plons uit me komen. Het vruchtwater stroomde als een waterval langs mijn benen naar buiten. Ik begon gelijk vreselijk te huilen en te roepen dat het te vroeg was om te bevallen, dat mijn baby er nog niet klaar voor is. Ik weet nog heel goed dat mijn partner naar me keek met een bezorgde maar geruststellende blik. Een blik die mij zei om rustig te worden. Bij de volgende wee werden de voeten van Angel geboren. Ik voelde hoe de voeten buiten mijn vagina bewogen. Hij trappelde verder alsof hij nog binnen zat. Er werden foto’s gemaakt van de hangende benen van Angel. Ook kreeg ik een spiegeltje zodat ik mee kon kijken. Ik keek vol bewondering naar de piepkleine voeten van mijn baby. Het was een raar gezicht, die twee trappelende voetjes die buiten mijn vagina hingen. Het voelde ook erg vreemd aan. Minuten gingen voorbij, wat op eeuwigheid leek, maar een volgende perswee bleef weg. Om de voetjes van Angel warm te houden kreeg ik een dekentje over me heen. Ik voelde mij erg schuldig dat ik onze baby niet langer in mijn buik had kunnen houden. ‘Het spijt me. Het spijt me,’ zei ik tegen mijn partner terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Hij knikte en glimlachte liefdevol naar me. Ondertussen werd mij van alles en nog wat door de gynaecologe en de kinderarts verteld. Het ging allemaal een beetje langs me heen. Het enige dat ik wilde was mijn baby er levend en gezond uit krijgen. Na wat leek op vijf minuten gewacht te hebben, kreeg ik eindelijk weer een perswee. Ik was duidelijk uitgeput, maar met moeite vond ik diep in me de kracht om verder te persen. Terwijl ik perste werd onze baby gedraaid. Wat deed dat veel pijn. Ik vloog wederom naar het hoofdeinde van het bed en onmiddellijk werd ik terug getrokken. Ik had daarna nog een keer moeten persen, toen werd onze derde zoontje geboren. Ik keek direct naar de klok, het was 12:16 uur. Mijn kindje huilde niet, bewoog niet, helemaal geen teken van leven. Mijn hart stond even stil, ik was doodsbang dat hij het niet gehaald had. De navelstreng werd gauw door geknipt en hij werd mee genomen. Het duurde even voor ik weer op adem kwam. Ik stelde zoveel vragen waarop ik geen antwoord kreeg. Ik baalde daar enorm van, want ik wist niet wat er met mijn baby aan de hand was en ik had niet eens de kans gehad om hem te zien. Ik wist niet hoe hij eruit zag of hoe hij het maakte. Ik wist helemaal niets, enkel onzekerheden. Even kon ik me niet bewegen. Elke spier in mijn lichaam was verstijfd van angst. Ik kon niet eens diep ademhalen. Ik begon gelijk vreselijk te huilen. De tranen rolden over mijn wangen en er leek geen einde aan te komen. Het voelde zwaar oneerlijk aan. Mijn mannetje werd geboren en ik kon hem niet eens even zien laat staan aanraken.
Natuurlijk wist ik van tevoren dat er voor mij en mijn baby geen eerste hechting zou zijn. Maar op dat moment voelde het intens oneerlijk aan. Ik heb niet eens een blik op hem mogen werpen. Het eerste contact tussen moeder en kind wordt tenslotte beschouwd als het állerbelangrijkste, voor zowel moeder als kind. Waarom werd dit ons dan ontnomen?

Ruim een uurtje tot anderhalf uur na de bevalling werd mijn zoontje met een reiscouveuse naar me toe gereden. Ik had er lang op moeten wachten en er zo naar verlangd hem te zien. Het was zo overweldigend om mijn zoontje voor het eerst in het echt te zien. In die grote couveuse zag ik hem bijna niet. Zo klein was hij. Zijn lichaampje kon ik niet zien want hij was geheel in witte dekentjes gewikkeld en lag er heel stilletjes bij. Zijn hoofdje kon ik nog net zien, hij had een mini mutsje om. Zijn gezichtje zag er prachtig uit. Naast hem lagen allemaal slangetjes en draadjes die hem in leven moesten houden. Via een van die slangetjes kreeg hij zuurstof toegediend. Ik wilde hem dolgraag aanraken maar er ging een gevoel van angst door me heen. Ik was zo bang dat hij het niet zou redden. Dat ik afscheid van hem zou moeten nemen voordat ik de kans gehad had hem te leren kennen, in mijn armen vast te houden en hem te bewonderen. Uiteraard was ik erg blij en dankbaar dat mijn zoontje de bevalling overleefd had, maar tegelijkertijd was ik intens bang, verdrietig en verschrikkelijk ongerust. Niet lang daarna werd hij weggereden en bleven we alleen achter. Het beeld zal ik nooit vergeten, de eerste keer dat ik mijn Angel zag. Hoe klein hij in zijn couveuse eruit zag. Alle emoties kwamen als een vloedgolf naar boven. Wat had ik gehuild. Ik was emotioneel uitgeput en voelde mij overdonderd door wat ons overkomen was.

Enkel uren na de geboorte van Angel mocht ik hem eindelijk zien. Maar eerst kreeg ik een samenvatting te horen over zijn conditie. Het eerste dat mij opviel toen ik de couveuse-unit binnen liep was de fototherapielamp boven Angel’s couveuse. Voor de fototherapie lag Angel zonder dekentje, alleen met een luier aan in zijn couveuse. Zijn miniluier kwam tot onder zijn okseltjes, zo klein was mijn baby. Ik kon het me amper voorstellen. Alles leekt zo onwerkelijk. Hij was maar 1000 gram, en alles was zo klein en zo fragiel. Om de ogen van Angel te beschermen, had hij een ‘brilletje’, een donker lapje voor zijn ogen. Angel lag rustig te slapen, iets te rustig naar mijn mening. Op dat moment kon ik pas echt zien hoe ongelooflijk klein en mager hij was. Hij lag aan de beademing en zag er zo breekbaar uit. Ik vond het eng hoe zijn borstkast geschut werd door de beademingsapparatuur. Ik kon op dat moment alleen maar naar hem kijken. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zijn kleine, tere lichaampje was vol met slangetjes, plakkers en draadjes. Wat was hij klein. Aan de buitenkant was hij helemaal af, maar van binnen totaal niet volgroeid. Ik was intensief verdrietig mijn zoontje zo te moeten zien vechten voor zijn prille leventje en de tranen rolden over mijn wangen. Ik wilde hem zo graag aan raken maar durfde het niet. Ik was bang hem nog meer pijn te zullen doen. Ik wilde mijn kindje zo graag beschermen tegen wat er gaande was, maar ik kon niets voor hem doen, niets voor hem betekenen. Ik kon enkel toekijken hoe hij voor zijn leventje vocht en bidden dat hij het zou reden. “Zou hij wel blijven leven?” ging het door mijn hoofd. Ik was nog nooit in mijn leven zo bang geweest een kind te verliezen. De tranen bleven komen zonder dat ik ze tegen kon houden. Het waren geen tranen van geluk, geen roze wolkjes, maar tranen van woede, angst en intens verdriet.

De eerste achtenveertig uur bleken cruciaal te zijn, er kon immers van alles gebeuren. Hier moest Angel doorheen zien te komen en dat deed hij, ons kleine vechtertje. Ik vond het nog steeds moeilijk Angel voor zijn leven te zien vechten. Ik wilde dolgraag van mijn kleine Angel houden, maar vond het ook erg moeilijk om me aan hem te hechten. In mijn hoofd passeerde verschillende beelden, tot aan het regelen van zijn begrafenis. Hete tranen stroomden over mijn wangen en ik dacht op dat moment dat ik zou stikken en voor de couveuse flauw zou vallen. Ik voelde me ontzettend schuldig en haatte mezelf dat ik zulke gedachten had. Ik wilde mezelf beschermen door mijn liefde voor Angel te onderdrukken, maar het was onmogelijk om niet van hem te houden. Een mooi prachtig mannetje met donkere haartjes. Een mini-hartediefje dat mijn hart heeft gestolen. Vanaf dat moment vochten hij en ik voor zijn leventje. En opgeven zal geen van ons tweeën doen.