Vanaf het moment dat je jongste telg naar school gaat, krijg je als
thuisblijf- of parttime werkende moeder zomaar het stempel ‘ik-heb-de-hele-dag-geen-reet-meer-te-doen-moeder’ van je omgeving cadeau. Je nakomelingen zitten dan immers ‘de hele dag’ op school en dus zul je ook ‘de hele dag’ vakantie hebben; wat een feest en een luilekker leven moet dat zijn, nietwaar?

Jawel, ware het niet dat deze ‘vakantiedag’ losbarst om 6.45 uur en je direct start met het smeren van boterhammen, het vullen van bekers, het schillen en in stukjes snijden van appels, het wekken van het kroost – die zich steevast het liefst nog even geërgerd drie keer omdraait met uitzondering van zondagochtend – het klaarleggen van hun kleren, die ze niet willen aantrekken omdat ze het stom, te warm, te koud dan wel te kriebelend vinden, het napoetsen van hun tanden, het zo zachtjes mogelijk in model kammen van hun haren, jezelf wassen en in een broek hijsen en in de make-up zetten, zwem- of gymspullen in tassen stoppen, terwijl de krant nog dichtgevouwen op tafel ligt, je maag nog leeg is, het koffiezetapparaat je gapend lijkt aan te staren en de katten al miauwend in je voeten bijten of je bewust laten struikelen, en daarmee net zolang doorgaan tot ze iets te eten hebben gehad.

En dan, nadat je je kinderen in de autostoeltjes en de riemen hebt geworsteld, race je naar school nummer 1, die zijn deuren om kwart over acht behoort te openen maar dit steevast pas tegen
8.22 uur doet, opdat je noch tijd hebt om je kind fatsoenlijk naar binnen te brengen laat staan gedag te zeggen, noch de tijd hebt om je oudste naar de volgende, verderop gelegen school te vervoeren, die om 8.45 uur begint, hetgeen ervoor zorgt dat je tijdens de rit ernaartoe, het hinderlijke bouwverkeer inwendig vervloekt, evenals het zoveelste zojuist op groen gesprongen stoplicht die meteen weer oranje kleurt zodra jij in de buurt bent, de verkeersregelaar die je maar even meldt dat je vanaf heden niet meer deze straat in mag rijden, en degene voor je die om het minste of geringste de rem intrapt en een ontbijt genuttigd lijkt te hebben bestaande uit slakkensalade overgoten met schildpaddensaus.

Dan race je weer door naar de buurtsuper, indien je althans niet opgehouden wordt door luizencontroles of ouderraadvergaderingen, alwaar je kunt bedenken wat je vandaag weer zult eten, maar dat is nog knap lastig wanneer gezinslid nummer 1 kokhalst bij alles wat naar de kleur wit riekt, gezinslid nummer 2 weldra alles opzij schuift wat niet naar zijn favoriete stukje vlees smaakt en gezinslid nummer 3 überhaupt niets nieuws proeft. Bij thuiskomst liggen bergen strijkgoed met smart op je te wachten, evenals bolstaande wasmanden die vreemd genoeg ondanks het dagelijkse wasritueel immer bol blijven staan, je ontdoet de laminaatvloer nog even van kattenharen, jamsporen en vertrapte hagelslag, waarna je verschrikt een blik op je klokje werpt want oeps, het is alweer tijd om zoonlief van school af te halen voor de middagpauze.

Heb je je weten te onttrekken aan het overblijfmoederschap op school?
Gefeliciteerd. Een Goede Moeder hangt in plaats daarvan wel even de overblijfmoeder in haar eigen huis uit, omdat zoonlief spontaan besluit gezellig vriendje A./E./J. mee te nemen. Schone laminaat en limo kunnen in dat geval nog geen twee minuten buiten elkaar poepen. Wanneer dweil over vieze laminaat is geweest, lijkt limo te denken: ‘Schone laminaat! Yoehoe! Hier ben ik! We kunnen weer samen zijn! En splash. Het is gebeurd. Na het nuttigen van broodjes en het verspillen van korsten, willen A. en T. natuurlijk nog wel even vijf minuutjes boven spelen, opdat je daar, nadat je ze hebt teruggebracht naar de les, geshockeerd een met Lego en Playmobil gelamineerde vloer aantreft.
In vijf minuten kunnen kleuters een kamer dusdanig verbouwen, dat het lijkt alsof ze er uren zijn geweest, laat staan dat de kleuters tijd hebben om het snel eventjes zelf weg te werken; als volwassene heb je daar al minstens een uur voor nodig.

De vakantiedag gaat verder met het bedden verschonen, je wilt de pleepotten nog soppen, maar oeps, het is alweer de hoogste tijd om van de ene naar de andere school te scheuren, alwaar de volgende rij vriendjes paraat staat teneinde met dochter- of zoonlief mee naar huis te mogen, en wanneer je dit om wat voor reden dan ook geweigerd hebt, dan staat er wel een dozijn buurkinderen voor je deur, net nadat je hummeltjes stapels tekeningen, huiswerk, vriendenboekjes, lege broodtrommels, plakkerige bekers, bedelbriefjes en natte handdoeken uit hun schooltassen hebben gegoocheld. En dan, terwijl je de piepers schilt, wordt je vakantiedag onderbroken met de vraag of ze buiten mogen spelen en of je dan de step; fiets; bal; bellenblaas; stoepkrijt; rolschaatsen; et cetera et cetera uit de schuur wilt halen, waar je in totaal langer mee bezig bent dan de tijd die ze buiten spelen, want ze willen toch ook wel even wii’en/verven/kleuren/tekenen. En misschien mag vriendje B. ook blijven eten mam?

Nee, je vakantiedag is nog niet om. Indien eenmaal het voer naar binnen is verorberd, tenminste, als ze die niet hebben afgewezen, de tafel afgeruimd is, de kinderen onder de douche zijn gezet, in bed zijn gestopt en zijn voorgelezen et voila, het is pardoes zo’n 13 uur later, geteld vanaf het moment dat je geradbraakt opstond.

Tja, wat heb je eigenlijk allemaal toch gedaan? Al heb je sindsdien nog geen minuut op je kont gezeten, de krant nog niet gelezen, staat het zweet op je bovenlip en doe je het allemaal met veel plezier en liefde: feitelijk geen reet maar de uren zijn voorbij gevlogen. Hoe is dat toch mogelijk met zeeën van tijd? Welnu, ik zal eens een geheimpje verklappen. Kinderen zitten niet ‘de hele dag’ op school. En dus heb je ook niet ‘de hele dag’ de tijd. Van die 13 uur, heb je om precies te zijn zo’n 3 uur en 20 minuten ‘vakantie’ gehad, en in die tijd heb je nog niet eens de ramen gezeemd, geen stukkies geschreven, je vriendin geen luisterend oor aan kunnen bieden, niet aan je boek gewerkt, je e-mail niet gecheckt, de kasten niet zomerproof ingedeeld dan wel de badkamer en keuken in de Muscle gedoopt en met een beetje geluk attendeert manlief je bij zijn thuiskomst erop dat de kattenbak stinkt. Na dergelijke dagen, nachten, weekenden, weken en maanden mag je als ‘binnenshuis werkende moeder’ (of vader!) evenzo best eens roepen dat je wel toe bent aan een volledige vrije, rustige dag, een ononderbroken nacht, of nog beter, een échte, welverdiende en langdurige vakantie.