Opvallend actief is zoonlief en zo mededeelzaam ook. Hij loopt zich de benen onder zijn kont vandaan en van alles wat hij doet en waarvan hij denkt dat hij daar weleens goede sier mee zou kunnen maken, komt hij verslag uitbrengen. Hij doet het zo consequent dat ik moet oppassen dat ik niet verveeld begin te zuchten op het moment dat hij trots zijn verhaal wil gaan doen.

Zoon heeft een missie. Zijn konijn heeft jonkies gekregen en zoon wil er maar wat graag eentje houden. Maar ik heb zoon er even fijntjes op gewezen dat ik het niet zo leuk vind dat ik hem regelmatig aan moet sporen om voor zijn dieren te zorgen en dat ik er aan twijfel of hij de verantwoordelijkheid voor nog een dier wel kan dragen. Zoon heeft de hint begrepen en slooft zich ongelooflijk uit. Hij plukt gras en paardenbloemen voor zijn konijn, hij sjouwt zich de blubber met gieters water voor zijn pony, hij borstelt de hond bijna kaal en komt mij dat allemaal uitgebreid vertellen. Want ja, als hij punten wil scoren met zijn acties dan moet hij er natuurlijk wel voor zorgen dat ze niet onopgemerkt blijven.

Eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in. Het is niet de eerste keer en het zal ook lang niet de laatste keer zijn dat zoon bereid is om gouden bergen te beloven en zich van zijn onnatuurlijke perfecte kant te laten zien in de hoop dat het hem wat oplevert. Ervaring uit het verleden heeft mij echter geleerd dat al die verbeteringen en uitsloverij net zo abrupt weer worden gestaakt als ze zijn begonnen vanaf het moment dat de buit binnen is.

Ik weet hoe het uiteindelijk zal verlopen. Over een week of wat, als zoon zijn konijntje heeft dan moet ik hem weer achter zijn broek aan gaan zitten. Dan kijkt hij weer boos en zucht hij geërgerd als ik hem erop wijs dat hij zijn klusjes nog moet doen. Dan knikt hij beamend als ik vraag of hij de waterbak heeft gevuld om vervolgens met een stoïcijnse blik te melden dat hij het water vergeten was en kijkt hij verveeld als ik hem laat weten dat het toch zielig is voor zo’n beest wanneer hij de hele dag niets kan drinken.

‘Mama, ik heb paardenbloemen voor Ruma geplukt en ik heb Willeke geborsteld en de bok geaaid. Ik vind het leuk om dat te doen en ik hoop zo dat ik een jong konijntje mag houden!’

Terwijl zoon me met zijn meest onschuldige blik aankijkt weet ik dat ik geheid voor de bijl ga. En ja, ik weet dat ik gek ben want ik weet hoe het afloopt. Maar ik ben ook maar een moeder die stiekem en tegen beter weten in, hoopt dat hij het deze keer wel echt vol gaat houden.