De vader van mijn zoon is beroepsviolist en weet dus alles van de lange, lange weg die je moet gaan voor er uit zo’n instrument een beetje behoorlijk geluid komt. Hij heeft die viool gehaat als kind, maar in zijn geval was moeders wil wet.
Vanaf het moment dat ik van ons eerste kind in verwachting was, heeft hij mij in alle toonaarden bezworen, dat wij onze kinderen nooit, maar dan ook nooit tot vioolspelen zouden veroordelen.
Hij moest dus wel even slikken toen onze vierjarige zoon aankondigde dat hij viool wilde spelen. Op alle alternatieven die wij enthousiast aandroegen, schudde hij gedecideerd zijn blonde koppie.
Een beetje onzeker, en inwendig zuchtend, schafte vader een viool in een kindermaatje voor hem aan.
De eerste weken oefende onze zoon enthousiast. Hij is een echt buitenkind, maar kwam toch regelmatig op zijn klompjes naar binnen klepperen om viool te spelen.
Wij haalden stiekem opgelucht adem. Het vioolspelen leek geen straf voor hem te zijn, integendeel.
Tot hij op de kop af drie jaar later zijn viool – inmiddels eentje die een paar maten groter was – neerlegde en verontwaardigd zei: “Ik speel nou al zo lang en nog steeds speelt papa mooier.“
Wij legden hem voorzichtig uit dat papa al bijna dertig jaar langer speelde dan hij en dat het dus ook logisch was dat papa mooier speelde.
Zijn ontzetting was groot: “Dertig jaar haal ik nooit in! Dan wil ik liever voetballen!“
En met deze woorden beëindigde hij zijn driejarige vioolcarrière!