‘Doe jij dat maar, hoor,’ zei mijn man, zijn gezicht vertrokken in een pijnlijke grimas. Ik bekeek onze dochter, aanschouwde de rode krassen op haar bolle wangetjes en raakte vertederd door het glimlachje dat ze me schonk. Toen wist ik nog niet dat het lachen haar snel zou vergaan.
Man overhandigde mij het gereedschap. Dochter lag naast mij op de bank ongecontroleerd met haar armpjes te zwaaien en druk met haar beentjes te trappelen. Ik keek mijn man aan. Hij knikte ter geruststelling. Ik zuchtte in mijn besef dat het echt nodig was. Haar nageltjes waren, net als zij, hard gegroeid en nu verwondde ze zichzelf ermee. Om nog niet te spreken over de rode striemen over mijn beide borsten.
Het aangeschafte nagelverzorgingssetje voor baby’s bevatte een schaartje met lichtblauwe handgreep dat veel te groot was voor deze garnalenvingertjes, dus hadden we besloten het handige nagelknippertje te gebruiken. Ik maakte het gereed voor gebruik door het kleine hendeltje naar opzij te bewegen en om te keren. Me voorbereidend op deze precaire zaak verrichtte ik een knipbeweging in de lucht.
Mijn dochter maakte een kirrend geluid. Ik ademde diep in en pakte haar handje. Knip. Het eerste witte stukje nagel was eraf. Dochter keek geïnteresseerd toe. Knip, knip, knip. Ook de volgende vingertjes werden van de overtollige stukken nagel ontdaan. Al snel waren de eerste vingertjes klaar.
Overmoedig begon ik aan de volgende vijf. Mijn dochter trappelde met haar beentjes. Ik plaatste het nagelknippertje op de witte rand, knipte en vrijwel onmiddellijk begon mijn baby te krijsen. Bloed welde op aan het uiteinde van haar wijsvinger.
‘O nee,’ zei ik. ‘O nee, o nee.’
Man schudde licht met zijn hoofd. ‘Kan gebeuren, die vingertjes zijn ook zo klein…’
‘Hier, maak jij het maar af,’ zei ik in tranen met onze huilende dochter tegen mijn schouder. Ik probeerde hem het bebloede gebruiksvoorwerp in zijn handen te duwen. ‘Nee!’ zei hij, de paniek weerspiegeld in zijn ogen. Hij deinsde achteruit. ‘Ik pak wel even een pleister.’ Hij stoof ervandoor.
Nadat we allemaal gekalmeerd waren, werkte ik de resterende nagelrandjes met uiterste voorzichtigheid af. Dochter was inmiddels door de klevende waterafstotende pleister geïntrigeerd geraakt. Ze pulkte eraan en poogde steeds haar vingers in de mond te steken, waar ik haar van probeerde te weerhouden. Na extra lang knuffelen legde ik haar in de box om samen met Man iets te drinken.
Na een poosje hoorden we onze dochter genoeglijk sabbelende geluiden maken en we liepen grijnzend op onze tenen naar haar toe. Bij haar aanblik verstarde de glimlach op onze lippen: ons kind had de pleister al kwijlend losgeweekt en verschillende malen getracht haar knuistje met het opnieuw bloedende wondje in haar mond te stoppen. Heel het gebied rond haar mondje was helderrood gekleurd.
‘Ze lijkt wel een vampier,’ zei Man.