Al ruim een jaar geleden snakte ik ernaar. De eerste woordjes van mijn dochter Anna. Het omrollen, zitten, kruipen en zelfstandig staan, vond ik prachtig. Om haar de eerste keer ‘mama’ te horen zeggen, leek me het allermooiste op de hele wereld. En ja in oktober vorig jaar klonk het dan eindelijk (na eerst vele malen ‘papa’ aan te moeten horen). Was ik tevreden? Nee, natuurlijk niet! Nu wilde ik alle woordjes horen. Ik wilde haar schattige stemmetje ‘boom’ horen zeggen of ‘aap’ of haar horen hinniken als een paard.

Maar ja, toen kreeg ze een oorontsteking. En nog een oorontsteking. En nog maar twee keer. Aan beide oren. Vier maanden lang reed ik op en neer van huisarts naar huis. Om de beurt namen mijn man en ik zorgverlof op en de nachten dat ze ’s nachts van de pijn niet kon slapen werden steeds langer. Na vier maanden het advies krijgen dat het vanzelf over moest gaan en daarbij alleen een neusspray te krijgen, was voor mij de maat vol. Ik werd door het kinderdagverblijf op mijn werk gebeld dat mijn dochter 41 graden koorts had. Ik belde de dokter en zei: ‘Ik ga NU naar de Eerste Hulp.’

Gelukkig werden we daar wel serieus genomen. Ze kreeg antibiotica voor ruim drie weken. In die periode zou ze ook buisjes krijgen en werden haar neusamandelen onder narcose verwijderd. Ze genas, ze leek weer beter te horen, dus vol spanning wachtte ik af.

In oktober dit jaar was het nog steeds alleen ‘mama’ en ‘papa’. Ik begon me zorgen te maken. Mijn schoonmoeder verklaarde me voor gek. Tenslotte had mijn man ook tot zijn tweede niet gepraat. Mijn moeder was, zo mogelijk, nog bezorgder dan ik. Echter, op het consultatiebureau kreeg ik te horen dat mijn dochter nog ruim de tijd had om te leren praten. Daar namen ze het niet zo nauw.

Frustrerend waren ook mijn familieleden, zoals mijn broertje en tante. Die vroegen elke keer als ze mij spraken of mijn dochter al had leren praten. Dus bestookte ik mijn kleine meid met boekjes en vragen. Wees ik alles aan en praatte ik constant met haar, omdat ik had gelezen dat het goed was dingen te benoemen. Liep ik daar aan de lopende band met haar te praten in de supermarkt. En zij zei niets terug. Kreeg ze een worstje bij de slager, zei ik maar meteen: ‘ze is dankbaar hoor, maar ze praat nog niet.’

Inmiddels is er een logopediste hier geweest. Die me vertelde dat het echt nog te vroeg is voor logopedie. Ik kreeg gelukkig wel tips, volgens de Hanen-methode. Via deze methode leren ouders stap voor stap met hun kinderen communiceren. Er werden video-opnames gemaakt van mijn dochter en mijzelf, terwijl we samen speelden. Anna vond het allemaal prima. Volgens mij ziet zij de noodzaak van het praten zelf totaal niet. Met halve woordjes (maa in plaats van maan), veel wijzen en grommen maakt ze mij tenslotte behoorlijk veel duidelijk. Jammer dat ik de enige ben die het verstaat.

De komende weken gaan we dus eens in de Hanen-methode duiken. Ik heb het boek wat erbij hoort besteld (Praten doe je met z’n tweeën, van Ayala Manolson) en zit klaar om te gaan oefenen. De eerste stap is wachten, kijken en luisteren. Een volle minuut kijk ik Anna aan.
Zij kijkt stoïcijns de andere kant op.

Geschreven door: Sophie Fleur