‘Laat me met rust!’ snauwt de jongste naar de prepuber. ‘Maar ík wil ermee spelen!’ antwoordt de prepuber bits. ‘Maar het is van mij! Mij! Mij!’ tiert de jongste terug en houdt zijn bezit angstvallig in zijn armen.

Het is bedtijd maar het wil niet vlotten. ’s Morgens zijn ze hun bed niet uit te krijgen en ’s avonds zijn ze er niet in te krijgen. Ik heb een lange dag achter de rug, heb niet veel geduld meer, en met grote moeite zet ik mijn stembanden op fluisterstand: ‘Zeg! Houden jullie eens op met dat getetter. We hebben beneden visite, houden jullie daar a.u.b. even rekening mee?’ zeg ik uitdrukkelijk. ‘Hup, uitkleden, tanden poetsen en naar bed.’

De prepuber trekt haar broek uit. De jongste probeert zijn trui uit te trekken, maar het geheel blijft hangen bij zijn hoofd. Hij raakt acuut in paniek en zet zijn dramatactiek in: ‘IK KRIJG GEEN AA-DU-HUM! IK STI-HIK BIJNA!’ Met een ‘rustig maar, geen paniek!’ probeer ik hem te bedaren en help hem zijn trui uit te trekken. Ondertussen is de prepuber gestopt met uitkleden; ze krijgt een berichtje binnen op haar mobieltje. Terwijl ze nonchalant op de zoldertrap zit en haar vingers gretig over de drukknopjes glijden, voel ik mijn geduld wegtrekken. ‘Weg met dat ding. Zet hem uit, want je moet naar bed!’ Dit keer zijn mijn stembanden iets strakker aangespannen.
‘Maar ik moet even wat terug tikken, anders vraagt ze zich af waarom ik niet beantwoord!’ is haar argument. ‘Tik dan nú dat je naar bed moet,’ probeer ik nog een tikje edelmoedig, terwijl ik een schuldgevoel voel opborrelen. Een bezemsteel en een kromme neus met pukkel zou mij nu niet misstaan. Hoe deed supernanny dat ook alweer?

We zijn praktisch een half uur verder maar nog weinig opgeschoten. De jongste loopt weliswaar in zijn ondergoed, maar besluit nog even met zijn bal te spelen. Ik vloek binnensmonds. ‘Stoppen met spelen nu, want ik ga je tanden poetsen!’ zeg ik, ‘en ben jij al uitgekleed? Dan kan ik ook jouw tanden even goed poetsen,’ roep ik naar de prepuber, maar die blijkt naar zolder te zijn verdwenen. En dan zakt mijn laatste restantje geduld weg, zoals het laatste beetje water dat in het afvoerputje wegsijpelt na een vol bad. Mijn stembanden trekken het niet meer en slaan op tilt: ‘Nu ben ik het zat! Kom onmiddellijk naar beneden!’ Ik waarneem een van de trap afkomend getrippel, sneller dan de snelste muis van Mexico. Eenmaal onderaan de trap kijkt de prepuber me aan met een grimmige blik, staat gedecideerd met haar schouders rechtop en zegt op gewiekste toon: ‘Rustig maar mam, géén paniek! En trouwens, we hebben beneden visite, hou je daar wel even rekening mee?’

😀