Mijn naam is Shannen, 24 jaar oud, verliefd op Ralph en intens gelukkig samen met ons zoontje Logan. Wie langer op Mommyonline meeleest heeft ongetwijfeld al wat schrijfsels van mij kunnen lezen. Dit waren voornamelijk beautyreviews. Inmiddels ben ik dus mama geworden en zal ik met regelmaat hierover schrijven, beginnend met dit artikel: de weg naar het zwanger worden.

Het zwanger zijn, de bevalling, en de eerste weken waren tot nu toe een eitje. Ik mag zeker van geluk spreken; maar ik heb een verdrietige periode doorgemaakt voor ik zwanger werd. Ik heb een hormoonstoornis genaamd PCOS.

Ondanks dat Ralph en ik maar een jaartje bezig zijn geweest met zwanger worden was het de heftigste periode van mijn leven. Je kiest er voor om samen voor een kindje te gaan, je menstrueert niet en gaat naar de huisarts. Je krijgt vervolgens te horen dat je zelf praktisch onvruchtbaar bent: “U heeft een hormoonstoornis, PCOS. Heb je daar ooit van gehoord?”

Dat was een enorme shock. Ik heb altijd wel al zo’n onderbuik gevoel gehad dat ik moeilijk zwanger zal kunnen worden. Maar als het je zo verteld wordt komt dat erg hard aan. Ik kreeg een doorverwijzing naar het ziekenhuis; fertiliteitarts.

Ik mocht samen met Clomid ( hormonen ) gaan proberen een eitje op te gaan wekken. Of dit zou gaan lukken was de vraag. Ik werd gemonitord en moest drie keer per week naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Er werd iedere cyclus opnieuw gekeken of er een eitje was, of deze groeide en of dat deze zou gaan springen. Gelukkig sloeg voor mij 50mg Clomid aan en kon mijn lichaam zelf verder.

Zwanger! Een positieve test! En dat al na de eerste ronde met Clomid. Dolgelukkig was ik, maar tegelijk voelde ik dat het niet goed zat. En ik had gelijk, met zes weken en drie dagen is het vruchtje afgekomen. En zo ook de ronde daarop, en de ronde daarop. Drie keer ging het mis…

In ons geval was vier maal scheepsrecht. Ik was zwanger! Het voelde goed maar ook enorm relaxt. Het ging hooguit weer mis, toch? Hoe verdrietig dan ook, ik hield in mijn achterhoofd rekening met het ergste en probeerde er luchtig mee om te gaan. Pas toen de 12 weken voorbij waren durfde ik opgelucht adem te halen.

Ik kan wel zeggen dat ik dan ook de eerste 12 weken van de zwangerschap van Logan in een depressie terecht ben gekomen. Hormonen spelen mee, maar toen pas kon ik mijn vorige miskramen verwerken. Dat heeft nog een lange tijd effect gehad op mij.

Gelukkig was ik niet ziek, geen last van kwaaltjes en geen gekke cravings. Sterker nog: ik viel af terwijl ik juist enorm veel kon eten! Ik heb ongeveer na de 16 weken weer rust in mijzelf kunnen vinden, en kon toen pas beginnen met genieten.

Op 21 Juni 2019, met een zwangerschapsduur van 37 weken en 2 dagen, is onze zoon Logan geboren. Ik heb een makkelijke en snelle bevalling gehad, mijn bevallingsverhaal komt er overigens nog aan. Logan en ik zijn een dagje in het ziekenhuis gebleven, dit in verband met glucose testen, en daarna kon het genieten echt beginnen. Voor de geboorte van Logan heeft Ralph een geboorteballon laten vliegen. Logan is een heel vrolijk mannetje, dat vooral heel veel wilt knuffelen en eigenlijk alles wel prima vindt. Het is een lief mannetje, dat iedere dag eigenlijk alleen maar lacht!

Zowel de zwangerschap als bevalling heb ik niet zwaar ervaren. Maar een enorme nasleep heeft het zeker gehad. Hiermee bedoel ik dus de weg naar het zwanger worden. Ik weet ook niet of ik nog voor een tweede kindje zou willen gaan; wetende wat mij te wachten staat.

Ik ben onwijs gelukkig met Logan, ik ben nog gekker op mijn vriend dan dat ik ooit geweest ben. En ik geniet zo veel mogelijk van iedere dag dat wij samen zijn.

Dit was mijn eerste mama-artikel. Jullie zullen, zoals ik hierboven al aangaf, met regelmaat artikelen van mij voorbij zien komen! Ik vind het onwijs leuk om te schrijven en mijn ervaringen te delen!

Shannen