De zwangerschap van ons volgende kindje verliep eigenlijk volgens het boekje. Geen complicaties, zoals dat zo mooi heet. Ja, de normale dingen, misselijk zijn, overgeven, eigenlijk wat lang misselijk zijn, een keer ziek zijn. Maar verder geen bijzonderheden. En ondanks dat ik diep vanbinnen wist dat het allemaal goed zou komen met dit kindje, was er toch die grote angst, de angst wat als? De angst die iedere aanstaande mama wel eens voelt, maar dan honderdduizend keer zo erg, althans voor mijn gevoel. Ja, ik was zwanger, zwanger van ons tweede kindje. Maar wat als het nu weer niet goed zou gaan, zou ik dat nog overleven?

We hebben een supergoede begeleiding gehad, in het ziekenhuis en van de verloskundigen. Veel echo’s, dubbele controles, veel afspraken en veel bevestigingen van alle kanten dat het daadwerkelijk goed ging. Dit gewoon om ons gerust te stellen. Hielp het? Eigenlijk weet ik daar niet zo goed het antwoord op. Zwanger, blijdschap, zwangerschapshormonen aan de ene kant en rouwen, verdriet, verlies, angst aan de andere kant. Blijdschap kende geen gouden randje, slechts een glimp van wat geluk kwam af en toe om de hoek kijken. Als ik alleen was, lekker op de bank zat en m’n kindje mocht voelen, dan was ik echt gelukkig. Ja… dat leven voelde goed. En gelukkig had ik een druk kindje in m’n buik.

De momenten dat ik onder de mensen was, dat waren de moeilijkste momenten. Iedereen was zo blij dat ik zwanger was, maar ook zo bang voor mij, alsof ik een besmettelijke ziekte had. Nee, ik was “gewoon” zwanger nadat ik m’n eerste kindje heb moeten cremeren. Nee, dit is niet besmettelijk! En zo langzaamaan raakte ik in een isolement. De omgeving om me heen wist niet hoe met mij om te gaan. Men was vaak overdreven vrolijk aan de ene kant en wist niet waarover te praten aan de andere kant. Alsof het voor mij makkelijk was. Ik was nog aan het rouwen, volledig van slag van alles en moest me nu ook nog schuldig voelen, omdat ik me niet gewoon gelukkig kon voelen over het nieuwe leven in mijn buik. Daarnaast wilde iedereen natuurlijk ook alles weten over de zwangerschap en het verloop ervan. Hoe het nu eigenlijk ging. We hebben veel steun gehad aan onze contacten via Lieve Engeltjes, een zelfhulpgroep, lotgenoten. Daar hoefden we niet veel uit te leggen, maar mochten we gewoon onszelf zijn.

Destijds hebben wij een website gemaakt, om hier de verhalen van de zwangerschap op te zetten. Een blog, maar in die tijd waren en nog geen blogs. Ons kindje kreeg de naam Plus en hij schreef z’n eigen verhaaltjes. Voor ons was dit een geweldige uitlaatklep, gewoon simpel en eenvoudig, leuk geschreven, maar afstandelijk, niet wij die dit meemaken, maar Plus die dit meemaakt. En ja, het is ons verhaal, maar zijn het ook onze emoties?? Plus, een grappige naam, ik was niet meer alleen Chantal, maar ik was Chantal Plus en dat is eigenlijk zo gebleven. Rond de 20 weken hebben we ook van Plus een structurele echo laten maken, buiten het ziekenhuis om in een praktijk in Brunssum. Een pretecho, maar dan anders. Dezelfde echo als bij Yorrick*, we wilden weten of ons kindje gezond was en wat zijn geslacht was. Ja, we zouden een zoon krijgen en ja, hij was helemaal gezond. Op de een of andere manier wisten we dat al, maar het was fijn om het toch nog op papier te krijgen.

Een van de moeilijkste momenten van de zwangerschap was toch wel het opnieuw maken van de babykamer en de geboortekaartjes. De babykamer van Yorrick* hebben wij terug naar de winkel laten gaan. Wij hadden zijn spulletjes gekocht in een kleinere babywinkel in de buurt. En vreemd genoeg, maar al bij de aanschaf van de kamer hebben wij gevraagd wat er zou gebeuren als het fout zou gaan en de kamer dus niet gebruikt zou worden. Nee, de kamer mocht terug, maar eigenlijk kwam dat bijna niet voor. En helaas voor ons, of voor hun, maar het gebeurde wel en Ron en ik besloten dat we de kamer niet ongebruikt in huis wilden laten staan. Toen we opnieuw zwanger waren van Plus, moesten we dus weer op zoek naar een babykamer en alle spullen die daarbij horen. Aan de ene kant was dat helemaal goed, je doet die dingen die een andere zwangere ook doet. Maar aan de andere kant was het ook helemaal niets, we moesten weer de winkels in en spullen uitzoeken en kopen.

Allemaal vrolijke dikke buiken om je heen, roze wolken. Vaak een gedachte: “Je moest eens weten!” En ook wel een steek van jaloezie: Zij wel en ik niet. En de tranen: Waarom? Maar ook vaker een gedachte in de trand van: “Gelukkig weet je niet wat er allemaal kan gebeuren en mag je nog zo heerlijk zwanger zijn.” Nee, het was niet makkelijk! In een babywinkel is iedereen helemaal blij. “Goh, kan ik u helpen, u bent wel al ver zwanger, uw eerste kindje?” En ja, wat zeg je dan? Wij vertelden meestal, nee, niet onze eerste, onze eerste is nog geen jaar geleden overleden. Maar ja, dan krijg je ook rare en vreemde reacties. En ergens kan ik me dat ook wel voorstellen, maar het is niet fijn om daarmee om te moeten gaan. Alles wat we deden, wat we uitzochten, wat we wilden, we werden continu geconfronteerd met ons verlies en ons verdriet. Ook als we het niet wilden! En gewoon een keer gelukkig voelen, dat was er eigenlijk niet bij.

De kleinere babywinkel waar we voor Yorrick’s kamertje geweest waren, was er inmiddels niet meer. Dus we besloten om naar zo’n gigantische winkel te gaan en daar onze spullen te kopen. We hadden de gordijnen nog en het beddengoed ook en aangezien we weer een zoon zouden krijgen, was het gewoon fijn dat we dat in elk geval opnieuw konden gebruiken. En we besloten ook om het kamertje in dezelfde kleuren, maar dan vrolijker, te maken. We gingen dus eigenlijk voor dezelfde babykamer. In zo’n gigant ver uit de buurt, waar je zo lekker anoniem kon shoppen! En waar ze ook een ’teruggeef-clausule’ hadden! Het was best emotioneel, maar het resultaat werd ook erg mooi. En voor ons gevoel leefde deze kamer meer dan de kamer van Yorrick*, zeker als we terugkijken op de foto’s die we in die tijd gemaakt hebben.

Ook het maken van de babykaartjes was een enorme klus. Ik schilder op zijde en had de geboortekaartjes van Yorrick* zelf gemaakt en ook gewoon gebruikt als rouwkaartje. Ik heb mooie complimenten erover gehad, maar de mensen vroegen zich wel af hoe ik zo snel die prachtige rouwkaartjes gemaakt had. Terwijl ik toch echt wel echte geboortekaartjes gemaakt had! Dat moest dus nu anders. En m’n creatieve ik ging aan de slag met wiegjes en rammelaartjes en babyflesjes. Het werden mooie lieve en zoete babykaartjes, heel anders dan die van Yorrick*. En de meesten zijn midden in de nacht gemaakt, op de momenten dat ik echt niet meer slapen kon. Gelukkig was ik op het einde veel wakker ’s nachts, anders had ik de kaartjes nooit op tijd afgehad.

Volgende week, de bevalling van onze Plus.