Krap een jaar geleden zal het zijn geweest dat hij het zeker wist, hij wilde net als zijn neefje op voetbal. Hij had het er al heel lang over maar mocht van mij pas een sport kiezen als hij zijn zwemdiploma had gehaald. Stiekem had ik gehoopt dat hij iets anders zou kiezen want eerlijkheidshalve had ik er niet zo’n zin in. Het was me ook nogal niet wat, twee keer in de week trainen en dan in veel gevallen op zaterdag wedstrijd. Maar Ruuds besluit stond vast dus toen hij zijn zwemdiploma op zak had ging hij op voetbal.

En hij vond het schitterend, was aanvankelijk ook behoorlijk fanatiek. Dat fanatisme werd al vrij snel minder toen er van alles bleek te moeten. Tja, de coach verwacht natuurlijk van zijn pupillen dat ze hun best doen en vooral met een wedstrijd gelden er de nodige regels en etiketten. Al snel liet Ruud weten dat hij de wedstrijden niet zo leuk vond. Dan moest hij op zijn eigen plekje blijven en mocht hij niet blind achter de bal aan rennen en trappen maar moest hij soms minutenlang toekijken hoe zijn clubgenootjes op het doel van de tegenpartij af renden. Hij was verdediger dus hij moest min of meer wachten totdat er weer een aanval door de tegenpartij werd ingezet. Daar kwam nog bij dat hij eigenlijk wel heel graag, liever nog dan voetballen, wilde keepen. Maar een keeper hadden ze al dus die vlieger ging niet op. Ook vond Ruud het niet zo leuk dat de coach zo af en toe best streng kon zijn om maar te zwijgen van al die schreeuwende ouders vanaf de zijlijn.

Omdat ik de lol van het spelletje voor mijn zoon niet wilde bederven had ik al geregeld met de coach dat Ruud niet meer mee hoefde met de wedstrijden. Dolblij en opgelucht was hij en ik hoopte dat hij weer met plezier naar voetbal zou gaan nu de druk van de wedstrijden eraf was. Aanvankelijk was dat ook zo maar dat duurde niet lang. Steeds vaker kreeg ik te horen dat hij geen zin had om naar voetbal te gaan maar hij kon me niet echt vertellen waarom. Als ik vroeg of hij dan misschien helemaal van voetbal af wilde dan ontkende hij dat stellig en liet zich toch maar plichtsgetrouw naar de training brengen. Tot een paar dagen geleden.

Wederom klaagde Ruud dat hij geen zin had om te gaan voetballen. En zoals bij al die andere keren liet ik hem weten dat, als hij op voetbal wilde hij dan ook moest gaan trainen en niet zomaar thuis kon blijven als hij geen zin had. Sporten doe je goed of je doet het niet, vooral als het een teamsport betreft, half is geen optie. Voorzichtig peilde ik of hij eigenlijk nog wel op voetbal wilde blijven en na een pijnlijke stilde kwam het hoge woord eruit. Hij had er niet zo’n zin meer in.

Vandaag was het moment daar om de coach van zijn beslissing op de hoogte te stellen. Ruud had natuurlijk stiekem gehoopt dat mama dat wel weer even met de coach zou regelen maar zo gek was mama deze keer niet. Ik vond dat hijzelf de moeite moest nemen om het eerlijk aan de coach vertellen. Het was duidelijk dat Ruud het niet zo zag zitten en als ik hem vroeg wat hij nou precies aan de coach ging vertellen dan bleef het stil. Ik bereidde hem alvast voor op wat vragen die de coach weleens zou kunnen gaan stellen. Waarom hij eraf wilde bijvoorbeeld en welke sport hij dan wilde gaan doen. Ongemakkelijk zat hij tegenover me aan de keukentafel toen ik deed alsof ik de coach was en er een soort rollenspel van maakte.

Wat hij precies aan de coach heeft vertelt weet ik niet, ik stond net te ver weg om te kunnen horen wat hij zei. Plichtsgetrouw hoorde ik de coach antwoorden dat hij het jammer vond dat Ruud ermee wilde stoppen, dat hij altijd welkom was als hij weer terug wilde komen om vervolgens de de sporttas en de overgebleven loten van de ‘Grote Clubactie’ weer in ontvangst te nemen. Opgelucht was Ruud, het hoge woord was eruit. Hij was wel opgelucht dat de coach niet had gevraagd waarom hij eraf wilde want hij wilde natuurlijk liever niet zeggen dat hij hem eigenlijk iets te streng vond.
Het hoofdstuk voetbal is dus voorlopige afgesloten, het volgende hoofdstuk kan beginnen. De vraag is alleen of dat hoofdstuk leuker wordt dan het vorige en hoelang het zal duren.