De ontwikkelingen op tv- en filmgebied hebben de laatste jaren flinke generatiekloven veroorzaakt. Hoewel ik nog slechts een dertiger ben (36, om precies te zijn, maar als vrouw zeg je dan natuurlijk dat je een dertiger bent), voel ik me door die ontwikkelingen soms best oud. Gelukkig kan ik ze prima bijbenen.

Toen ik klein was, hadden wij thuis als zo ongeveer het laatste gezin in Nederland nog een zwart-wit tv. We keken naar Nederland 1, 2 en 3, naar programma’s waarvoor ik tegenwoordig het optillen van de afstandsbediening al te veel moeite zou vinden. Andere programma’s waren er niet, en dus deden we het er mee; we waren er zelfs tevreden mee!

De aanschaf van onze eerste kleurentelevisie vond ik dus al heel wat, evenals de komst van de commerciële zenders. Wat konden we ineens veel programma’s zien!

Voor mijn zestiende verjaardag huurde ik een moviebox: een apparaat, waarmee je videobanden kon afspelen. Tweehonderd gulden borg moest ik daarvoor neerleggen. Ongeveer 91 euro dus, een bedrag waar je tegenwoordig twee dvd-spelers voor kunt kopen. Met uitgenodigde vrienden keek ik tijdens mijn feestje naar een film. Dat je zelf kon bedenken wanneer je de film wilde zien en hem tussendoor kon stopzetten, was destijds nog een hele happening.

De volgende fase was een videorecorder, die ik mij jaren later kon veroorloven. Nog weer later kocht ik met mijn man een dvd-speler. Tegenwoordig heeft ons gezin digitale tv en een digirecorder. Zo hebben we een ruime keus aan televisiezenders en een tv-gids is overbodig, want we kunnen via de digirecorder op tv door een gids bladeren. Is er een programma dat we willen zien, dan klikken we op “ok” en wordt dat opgenomen. Om minder gestoord te worden door en van reclames kijken we eigenlijk niets meer live. Ideaal en supergemakkelijk!

Binnen onze familie merk ik de generatiekloof duidelijk. Mijn moeder spreekt geen digitaal en vindt de digirecorder ook helemaal niet makkelijk. Zij kan de ontwikkelingen niet bijbenen en begrijpt niets van mijn uitleg. Als ik haar voor de zoveelste maal vertel dat de symbooltjes voor het afspelen van de digirecorder precies hetzelfde werken als die van videorecorders en zelfs van cassetterecorders (ken je die nog?), wordt ze boos op mij. Ze vindt dat ik doe alsof ze achterlijk is en wil niet leren op welke knopjes ze moet drukken; ik moet er voor haar opdrukken. Dat doe ik dan ook maar.

Marie van zeven daarentegen vindt de digirecorder fantastisch. Toen we hem aanschaften, wist ze sneller waar alle knopjes voor waren dan ik. Moeiteloos legde ze me de werking uit met zinnen als: ‘Kijk, mama, als ik hier op druk krijg ik een klein schermpje in beeld,’ en ‘Zo kun je zien wat er op de andere zenders is,’ om te eindigen met: ‘Mag ik nu “Tom en Jerry” kijken? Dat heb ik vanochtend opgenomen.’ Nog voordat ik antwoord kon geven, kwamen de kat en muis al in beeld.

Iets zegt me dat dit kleine meisje mij ergens in de toekomst gaat uitleggen hoe haar moderne apparatuur werkt. Dat ze het dan maar stom vindt dat ik er niets van snap en ik antwoord: ‘Doe gewoon wat ik zeg!’