Het hele weekend kom ik verhalen tegen over wat wel en niet mag in de mode. Wat wel en niet (meer) kan. Hoe ik mijn haar moet doen nu ik de vijftig ben gepasseerd. Waarom mijn rokken niet meer tot boven de knie mogen. Alsof ik dat zelf niet zie als ik in de spiegel kijk. Dat het nu toch echt beter is als ik een shirtje met mouwen aantrek of in ieder geval een jasje of vestje over mijn hemdje doe. De bh’s die ik tot nu toe gewoon bij de Hema haalde kunnen ook niet meer. En bij de H&M kan ik me helemaal niet meer vertonen. Die is voor de vriendinnen van de mijn kinderen, niet voor die oude vrouw die misschien hun schoonmoeder wordt.
Als ik op het schoolplein om me heen kijk moet ik toch constateren dat er maar bar weinig moeders zijn die zich van deze nieuwste dresscode iets aantrekken. Want wat moeten we dan aantrekken. Terug naar de sixties. Mag ik nu ook naar de kapper voor wassen en watergolven en zo’n blauw paars kleurtje dat mijn oma altijd met verve boven haar bloemetjes schort droeg.
Nou daar pas ik voor. Goed ik ken mijn beperkingen en begrijp heus wel dat een minirok of een korte spijkershort echt niet meer kan maar verder.
Ik draag waar ik me lekker in voel en waarin ik me niet meteen een olifant voel als ik toevallig een paar kilootjes erbij heb gekweekt de laatste weken.
Vorige week had ik in mijn haast ‘s ochtends een joggingbroek met vest aangetrokken. Daaronder een paar Allstars. Niks mis mee zou je denken. Daar dacht me 9 jarige toch iets anders over.
“ga je me echt zo naar school brengen?’ vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. Op mijn ja, hoezo? Er lopen toch genoeg moeders op het plein met sportkleding?, kreeg ik het lichtelijk cynische antwoord. ‘Ja, maar die gaan sporten. Jij gaat schoonmaken.
Morgen maar weer op de pumps met een degelijke broek en een keurig verantwoorde blazer. Of gewoon lak aan de wereld en aandoen waar ik me goed bij voel.