Mijn dochter is verkouden. Dat zal dus ook iedereen weten. Niet doordat ze het iedereen vertelt maar omdat iedereen wel ergens tijdens hun bezoek met een slakkenspoor op zijn/haar kleding eindigt.

Het ergste is dat je even niet oplet, vervolgens een enorm snotspoor ziet lopen van neus tot lip, je om een doekje rent maar dan net te laat bent. Ze heeft al heerlijk met haar handje door het snot zitten te wrijven, wat dan behalve aan haar hand ook van oor tot oor zit. Vervolgens wordt het handje nog net even lekker aan het shirt afgeveegd wat het plaatje weer compleet maakt. Zucht, sta je weer vol goede bedoelingen (maar weer te laat) met je zakdoekje klaar.

Het heet ook nog steeds een ‘peloppe neus’ in plaats van een verstopte neus. Deels ook onze schuld want zolang ze nog geen 16 is vinden we het niet belangrijk om daar een correctie op te geven, het klinkt immers zo schattig. Oké misschien niet opvoedkundig geheel correct, maar toch.

Wat ook altijd zo’n lekkere bende is, dat is het besluit van madame dat dat hapje eten toch niet zo lekker is en in een onmogelijke situatie ter plekke in je hand uitkwijlt. Sta je weer midden in de winkel met een plakkerig dropje, klevend aan je vingers. Heel fijn altijd.

Gewoon een grote zooi van alles maken is verder ook een enorme hobby van mijn dochter. Het liefst wordt alles wat in bakken zit omgekeerd en uitgeplozen. Vooral in mijn atelier is het natuurlijk een walhalla. Geloof mij, alle materialen die gebruikt worden voor de spulletjes van juulswinkeltje zijn door dochterlief eerst uitvoerig getest! Diademen worden met liefde gedragen (en getest hoever ze uit elkaar kunnen…), lintjes zorgvuldig (lees: alles dus altijd in de knoop) uitgerold. Met mijn inpakpapier en plakband wordt alles wat ze tegenkomt ingepakt en mijn applicaties zijn allemaal met veel plezier al tig keren verspreid geweest over de vloer.

Nu ben ik al een chaoot van nature maar dit helpt dus ook niet echt. Op schoot kan ik haar vaak tijdens het naaien niet meer hebben want ik kan niet meer over haar heen kijken wat het recht naaien tot een echte uitdaging maakt, dus je laat haar maar wat spelen. Tip: NIET DOEN. Het resulteert er dan ook altijd in dat mama alles weer boos moet opruimen, dat we maar weer naar beneden gaan en ik tot middernacht nog aan het naaien ben.

Ach, is het allemaal erg? De ‘peloppe’ neus met zijn slakkensporen, het uitgekauwde dropje in je hand en je honderden applicatie roosjes over de vloer? Nou, soms wel op zo’n moment!
Maar ach, ze is toch ook weer zo schattig…

Julia