Ik word gewekt door de wekkerradio met het bericht dat een jong meisje ernstig verwond is geraakt door een ongeluk met een fles spiritus die brand vatte door de barbecue.
Laatst werd in een reisprogramma op tv verslag gedaan van een meisje dat door een loszittend dekseltje van de afzuiging in het zwembad met haar billen werd vastgezogen aan de pomp. Met het verschrikkelijke gevolg dat haar darmpjes naar buiten werden gezogen met alle gevolgen van dien.
Een paar dagen later het bericht dat vier Nederlandse gezinsleden in de Alpen tijdens het bergbeklimmen in een ravijn zijn gestort en verongelukt. Verschrikkelijk!
Bergbeklimmen doen wij niet aan. Bij de elektrische barbecue hoeft geen spiritus aan te pas te komen en op vakantie ga ik waarschijnlijk zelf alle putjes en badroosters langs om na te gaan of niets kwaad kan. Een ongeluk zit immers in een klein hoekje.

Een paar weken geleden liep ik met mijn zakje huisvuil de voordeur uit en gooide de zak in onze kliko. Tegelijkertijd zie ik voor onze deur onze buurvrouw staan. Ze staat bij de achterportier van haar auto en is met iets bezig. Voorin zie ik haar dochtertje op de stoel zitten. De deur staat open.
Ik loop weer naar binnen, maar blijf staan.
Iets dwingt me door het kleine raampje in mijn deur te blijven kijken. En wat ik vreesde en misschien ook wel verwachtte gebeurt. Het kleine meisje glijdt de stoel af en tippelt achter haar moeder langs, die nog steeds druk bezig is, zo de weg op.
Mijn hart slaat een paar keer over en ik gooi de deur weer open. Bij de buurvrouw is inmiddels ook doorgedrongen dat haar dochtertje niet meer op haar plekje zit en kijkt zoekend om zich heen. Ik gil uit “Ze loopt daar!”, en wijs naar de weg. De buurvrouw grijpt het kleintje vast en draait zich om naar mij toe met een gebaar van opluchting. Het loopt goed af en ik loop weer naar binnen.
Maar ik ben er goed van ondersteboven en begin spontaan te huilen. Er reden best veel auto’s, dus het had ook heel anders kunnen aflopen. Nog helemaal ontdaan kijk ik nog een keer naar buiten hoe alles daar verder gaat. De buurvrouw is weer verder gegaan met haar ‘ding’ op de achterbank en het meisje zit voorin, maar nu met de deur dicht. Binnen vijf minuten zijn ze weggereden. Ik daarentegen heb nog minimaal een kwartier staan bijkomen van alle schrik. De stomme trut!

Als is dit verhaal aan collega’s vertel, hebben twee ook voorzichtige (=overbezorgd?) moeders als reactie: “Dat zul je altijd zien dat bij zulke mensen nooit iets gebeurt en bij ons die altijd opletten het dan net een keer mis gaat”.
Dit commentaar maakt me er niet geruster op. Ik zal dan ook altijd alert blijven voor de kleine hoekjes!