Het is 7 uur in de ochtend. Mijn wekkerradio gaat met veel kabaal af. In het donker geef ik het ding een dreun, waarbij die met nog meer kabaal op de grond valt.
Bas is al naar z’n werk, dus weet ik dat ik meteen op moet staan. Maar tussen weten en doen zit voor mij zo’n 10 minuten verschil.
In een poging deze ochtend pedagogisch verantwoord te laten verlopen probeer ik uit te voeren wat ik ouders meegeef in mijn werk: de 3 R’s; Rust, Regelmaat en Reinheid.
Helaas moet ik deze ochtend toegeven dat deze stelregel soms zo verdraaid moeilijk uitvoerbaar is.

Thom komt naar beneden met een straks gezicht. Ik probeer al mijn negatieve ochtend gevoelens overboord te gooien en begroet hem met een iets te enthousiast goede morgen.
Thom bromt onduidelijk “goedemorgen” terug. Hij ploft vervolgens in een stoel, pakt de afstandsbediening en zapt wat in het rond. Geïrriteerd gris ik de afstandsbeding uit zijn hand en schakel de TV weer uit. “Wat” roept hij al net zo geïrriteerd. “Wat”.. Inwendig kook ik, maar ik probeer me te herstellen. “Thom er wordt geen TV gekeken nu, je komt eerst ontbijten aan de tafel”. Thom die besloten heeft niet te reageren, staat op en sjokt naar de tafel. Hij wordt groot zie ik, het lijkt of vannacht zijn benen een paar cm langer zijn geworden.

Ondertussen roep ik naar boven waar Britt blijft.
Britt komt standaard te laat naar beneden. Ze heeft, net zoals ik, moeite om uit bed te komen en besteedt vervolgens veel tijd aan haar haren. Elke ochtend heeft ze  weer een nieuwe creatie in haar haar. Deze ochtend heeft ze haar lange blonde haar opgestoken in een knotje. Eenmaal beneden besluit Britt ineens dat een knotje toch niet mooi is en haalt in een beweging alles weer los. “O nee, hier is geen tijd voor” roep ik harder dan ik wil, “Je gaat maar met losse haren naar school”. Britt moppert en probeert haar zin door te drijven. Ik besluit voet bij stuk te houden dit keer.

Aan tafel bekijk ik beide kinderen goed; Thom heeft.een puistje onder z’n wenkbrauw, een paar mee-eters op zijn neus, warrig haar en warempel op zijn bovenlip prijken een paar haartjes. Ik besluit aan Bas te vragen wanneer je moet beginnen met scheren.
Britt zit gebogen met haar handen onder haar kin. Haar lange haar bungelt slordig voor haar gezicht op tafel. Ik moet goed kijken om haar gezicht te zien. Britt kijkt boos naar beneden en probeert mijn blik te ontwijken. Ze neemt traag een paar kleine hapjes van haar boterham. Ik besluit haar gedrag te negeren, het waait wel weer over.
Ik kan het echter niet laten om iets van het puistje op Thoms z’n gezicht te zeggen en heb op hetzelfde moment alweer spijt. Britt slaakt een gilletje :”Iee Thom heeft een puistje, ik wil dat niet zien”.  Thom slaat zijn handen paniekerig voor zijn gezicht en rent naar boven naar de spiegel. Even later komt hij terug. Het puistje is verdwenen. Wel zit er op die plek een grote rode vlek. Britt gooit nog wat kolen op het vuur “Haha Thom je lijkt wel een clown”.
De sfeer wordt er niet beter op. Hij bijt Britt een vijandige blik toe en eist vervolgens dat spul op van mij waarmee je oneffenheden op je gezicht kunt wegwerken. “Ik ga anders echt niet naar school hoor mam”.

Ik besluit mijn zoon te helpen in een poging de rust weder te keren. Ik verzorg zijn gezicht en camoufleer zijn rode vlek. Hij vind dit duidelijk niet stoer, maar ondergaat deze behandeling zodat hij zonder vlek op school kan verschijnen. Wijselijk verzwijg ik de mee-eters en de haartjes op zijn bovenlip. Ondertussen kijk ik koortsachtig op de klok. Die schoonheidsbehandeling heeft meer tijd gekost dan ik had vermoed. Nog maar 15 minuten en dan moeten we de deur uit.. Help.. Vanuit het niets veranderd mijn stemming en gehaast roep ik “Kom jongens, mee werken nu, tassen in pakken, plassen, tandenpoetsen..”
Thom voelt mijn stemmingswisseling aan en slaat met zijn handen op zijn hoofd  “Doe niet zo druk mam, wat moet ik nu eerst doen” Pff ook dat nog. Ik roep hem  toe “doe wat je nog moet doen” Ondertussen sta ik nog steeds in mijn pyjama. Ik hoor hoe Britt en Thom door het huis rennen om datgene te doen wat ze moeten doen.

En ik, ik vraag me af hoe mijn moeder het vroeger toch altijd voor elkaar kreeg om de 3 R’s toe te passen. Misschien wel omdat wij vroeger gewoon deden wat onze ouders van ons verwachtten? Of misschien wel omdat ik alles van vroeger door een roze bril bekijk?
Hoe dan ook ik hoop dat Thom en Britt later ook door een roze bril terug denken aan hun jeugd en ze me deze ochtend vergeven. Ik neem een besluit; Vanaf morgen ga ik het helemaal anders doen.

Ik ben Monique, getrouwd met Bas en moeder van Thom van 12 en Britt van 9.
Thom is een hooggevoelig kind. Dit maakt hem bijzonder, maar dit maakt ook dat het leven voor hem met hindernissen gepaard gaat die hij steeds weer moet overwinnen. Hij is erg gevoelig voor prikkels van buiten af en reageert hier op een bepaalde manier op.